ΤΣΟΥΧΤΡΕΣ

Σύμφωνα με έρευνα του Ελληνικού Κέντρου Καταναλωτών, το οικογενειακό καλάθι ενός μεσαίου Ελληνικού νοικοκυριού σκαρφάλωσε στα 2087,05 ευρώ τον Ιούλιο του 2010 σε σχέση με τον Ιούλιο του 2009 που κόστιζε 1977,44 ευρώ , έχουμε μία αύξηση 109,61 ευρώ, ποσοστό 6% . Όπως προκύπτει την μεγαλύτερη αύξηση παρουσίασαν : α) 19% της ομάδας «Αλκοολούχα ποτά και καπνός» β) 19% της ομάδας «Μεταφορές» γ) 8% της ομάδας «Στέγαση» δ) 5% της ομάδας «Επικοινωνίες» Έχω την εντύπωση ότι η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη, όμως αισθάνομαι την υποχρέωση σαν Έλληνας εργαζόμενος να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Παναγόπουλο και την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που με την συμφωνία τους με τον ΣΕΒ για την «αύξηση» 18 λεπτών του ευρώ το 2011 και 21 λεπτών του ευρώ το 2012 μας πρόσφεραν μια «ανάσα» στους δύσκολους αυτούς καιρούς...

Τα λόγια του Πίντερ ισχύουν σε κάθε εποχή και για κάθε δολοφόνο. Όπως για τους δολοφόνους που θανατώνουν αμάχους και παιδιά στην Παλαιστίνη. Τους ίδιους που πριν μερικές βδομάδες προχώρησαν στο θανατηφόρο πειρατικό ρεσάλτο στα ανοιχτά της Γάζας, προκαλώντας τον διεθνή αποτροπιασμό. Τα λόγια του Πίντερ ισχύουν σε κάθε εποχή όχι μόνο για τους δολοφόνους. Αλλά και για εκείνους που «σφίγγουν το χέρι των δολοφόνων»... Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στον σημερινό ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟ.

«…Πολλές εκτελέσεις με αέρια η σφαίρες η ενέσεις πραγματοποιήθηκαν στο ίδιο στρατόπεδο. Ο θάλαμος αερίων ολοκληρώθηκε το 1944 και κλήθηκα από τον δόκτορα Ράσερ να εξετάσω τα πρώτα θύματα. Από τα οχτώ η εννιά άτομα που υπήρχαν στον θάλαμο, τα τρία ζούσαν ακόμη και τα υπόλοιπα έδειχναν να είναι νεκρά. Τα μάτια τους ήταν κόκκινα και τα πρόσωπα τους πρησμένα. Πολλοί κρατούμενοι σκοτώθηκαν στη συνέχεια με τον ίδιο τρόπο. Αργότερα τους μετέφεραν στο κρεματόριο, όπου έπρεπε να εξετάσω τα δόντια τους για χρυσό. Τα δόντια που περιείχαν χρυσό αφαιρούνταν… Έκανα νεκροψίες σε μερικούς από αυτούς και διαπίστωσα ότι ήταν απόλυτα υγιείς, άλλα είχαν πεθάνει από ενέσεις. Μερικές φορές οι κρατούμενοι σκοτώνονταν απλώς επειδή είχαν δυσεντερία η έκαναν εμετό και ταλαιπωρούσαν τις νοσοκόμες. Οι ψυχικά ασθενείς εξοντώνονταν με ενέσεις η σφαίρες. Μια συνηθισμένη μέθοδος εκτέλεσης ήταν δια πυροβολισμού. Οι κρατούμενοι πυροβολούνταν ακριβώς έξω από το κρεματόριο και μεταφέρονταν μέσα..» Νταχάου – 1941-1945 – κ

«Το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά.» (Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», 1ος τόμος, σελ. 785) «…απείχαμε τουλάχιστον δέκα μίλια από την πόλη, όταν είδα στον ουρανό την αντανάκλαση από τις φλόγες της Γκουέρνικας. Καθώς πλησιάζαμε, άντρες, γυναίκες και παιδιά κάθονταν ζαλισμένοι δεξιά και αριστερά από τον δρόμο. Είδα έναν ιερέα σε μια ομάδα. Σταμάτησα τ’ αυτοκίνητο και τον πλησίασα. ‘’Τι έγινε πάτερ;’’ ρώτησα. Το πρόσωπο του ήταν μαυρισμένο, τα ρούχα του σκισμένα. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Απλώς έδειξε τις φλόγες, σ’ απόσταση τεσσάρων μιλίων περίπου, και μετά ψιθύρισε: ‘’Aviones… bombas… mucho, mucho…’’. Μερικοί Βάσκοι στρατιώτες μάζευαν καρβουνιασμένα πτώματα. Κάποιοι από τους στρατιώτες έκλαιγαν σαν παιδιά. Υπήρχαν φλόγες, καπνός και άμμος και η μυρωδιά της καμένης ανθρώπινης σάρκας ήταν εμετική. Σπίτια κατέρρεαν μέσα στην πύρινη κόλαση…» Γκουέρνικα – 26 Απριλίου 1937 – του Νόελ Μονκς, Αυστραλού πολεμικού ανταποκριτή. Φυσικά οι 700.000 ψυχές που

Θυμάσαι αδελφέ μικρομαγαζάτορα τότε την εποχή του Σημίτη που σε έβαζαν να πανηγυρίζεις επειδή μπήκαμε στην ΟΝΕ; Θυμάσαι τους τότε κυβερνώντες (που είναι οι ίδιοι με τους τώρα) αλλά και τους τότε «αντιπολιτευόμενους» (που είναι οι ίδιοι με τους τώρα), που «έβαλαν πλάτη» για να περάσει η προπαγάνδα περί της «σωτηρίου ΟΝΕ» και εμφανιζόντουσαν μπροστά σου σαν τους «πανηγυριώτες του καλοκαιριού», να γλεντούν για την ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ΕΥΡΩ, και σου έλεγαν ότι είσαι κι εσύ καλεσμένος στην γιορτή τους; Μήπως θυμάσαι αδελφέ μικρομαγαζάτορα τι σου έλεγαν αυτοί οι περίεργοι οι παλιοκομουνιστές που σε επισκέφτηκαν τότε στο μαγαζί σου για μια απλή ενημέρωση; Θυμάσαι που σου έλεγαν ότι εσύ θα πλήρωσης και μάλιστα πανάκριβα τα «ναύλα» και τα «διόδια» στο δρόμο προς την ΟΝΕ. Θυμάσαι που σου έλεγαν ότι τα ευρωπαϊκά μονοπώλια θα πέσουν σαν τους λύκους για να κατασπαράξουν το μαγαζάκι σου, μαζί με τον πλούτο της Ελλάδας, που παράγουν, με ιδρώτα, οι εργαζόμενοι της χώρας μας. Θυμάσαι που σ

Ρίγη σκόρπισαν στα χρηματιστήρια οι φόβοι της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ ότι η οικονομική ανάκαμψη κινδυνεύει, αλλά και οι δυσοίωνες προβλέψεις ότι ευρωπαϊκές οικονομίες όπως η βρετανική ασθμαίνουν. Η ανησυχία για τους φουκαράδες τους καπιταλιστές και τα γιουσουφάκια τους, πηγάζει από το γεγονός ότι στις ΗΠΑ οι καταναλωτικές δαπάνες έχουν μειωθεί και η βιομηχανική παραγωγή φρενάρει, ενώ η ανεργία διαμορφώνεται στο 9,5%! Το σίγουρο είναι πως η εικόνα της αγοράς εργασίας των ΗΠΑ είναι πολύ χειρότερη από ότι μας λένε. Αυτό το επίσημο ποσοστό ανεργίας του 9.5% μου φαίνετε λίγο «μαγειρεμένο». Δικοί μου άνθρωποι που ζουν και εργάζονται μόνιμα στις ΗΠΑ, έψαξαν ύστερα από δική μου παράκληση και βρήκαν τα εξής στοιχεία: 1) Μόλις το 61% του ενήλικου πληθυσμού των ΗΠΑ, ηλικίας από 20 ετών και πάνω, έχει σήμερα δουλειά. Πρόκειται για το χαμηλότερο επίπεδο απασχόλησης από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Τότε όμως πολλές γυναίκες παρέμεναν ακόμα στο σπίτι από επιλογή. 2) Μεταξύ των ανδρών σήμε

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ 2ον ΜΕΡΟΣ (Συνέχεια από το προηγούμενο) Τι καταπληκτική ζωντάνια έδειξε η ρωσική επανάσταση ύστερα από τόσους μήνες πείνας και απογοητεύσεων! Η αστική τάξη θα 'πρεπε να γνωρίζει καλύτερα τη Ρωσία της. Τώρα μόνο μερικές μέρες χώριζαν τη Ρωσία από το αποκορύφωμα της επαναστατικής "αρρώστιας"... Αν ρίξουμε μια ματιά λίγο πιο πίσω, η προεπαναστατική Ρωσία φαίνεται σαν χώρα άλλου αιώνα απίστευτα συντηρητική. Τόσο γοργά άρχισε μετά την επανάσταση να συνηθίζει στον καινούριο, στον επιταχυνόμενο ρυθμό της ζωής. Οι πολιτικές σχέσεις στη Ρωσία μετατοπίστηκαν ολοκληρωτικά και μονομιάς προς τα αριστερά σε τέτοιο βαθμό, που οι καντέ κηρύχτηκαν εκτός νόμου, σαν "εχθροί του λαού", ο Κερένσκι έγινε αντεπαναστάτης, οι "μετριοπαθείς" αρχηγοί των σοσιαλιστικών Τσερετέλι, Νταν, Λίμπερ, Γκοτς, Αυξέντιεφ αποδείχτηκαν αρκετά αντιδραστικοί για τους οπαδούς τους και ακόμα άνθρωποι σαν τον Βίκτορ Τσερνόφ και τον Μαξίμ Γκόρκι, βρέθηκαν στη δεξιά πτέρυγα... Στα

Να ξανά-πούμε ορισμένα βασικά πράγματα. Στην αστική δημοκρατία δηλαδή στην δικτατορία των μονοπωλίων, δηλαδή στην οικονομική χούντα, κουμάντο κάνουν τα Καρτέλ! Δηλαδή η Microsoft , η Google , η Nestle , η Coca Cola , η Wal-Mart , η Monsanto , η Toyota , η Siemens , η ΑΒΒ , η Exxon , η Shukori , η Morgan Stanley , η Deutsche Bank , η Royal Dutch Shell , η Astra Zeneca , η Sanofi-Aventis και όλες οι άλλες πολυεθνικές. Μοιάζουν με μια διαπλανητική κυβέρνηση. Όταν συγκεντρώνονται κάθε τρείς μήνες στο Μπίσκο Κέι, οι «προτάσεις συντονισμού», στις οποίες συμφωνούν, είναι όλα αυτά τα κυβερνητικά διατάγματα που καλούμαστε να αντιπαλέψουμε σαν εργατική τάξη της Ελλάδας, της Ευρώπης, του Κόσμου. Βέβαια ο όρος «προτάσεις» μόνο γέλια προκαλεί. Στην ουσία πρόκειται για εκτελεστικές αποφάσεις, τις οποίες καλούνται να κάνουν πράξη όλοι οι μηχανισμοί στήριξης του παγκόσμιου καπιταλισμού, από την Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου, μέχρι την Παγκόσμια Τράπεζα (ΔΝΤ) και από τις κυβερνήσεις της ΕΕ και της Ιαπω

Αρχίζω να υποψιάζομαι ότι ανήκω πλέον στην αστική τάξη και δεν το έχω καταλάβει. Το λέω αυτό γιατί μόλις γύρισα από της διακοπές μου. Ναι καλά διαβάσατε κατάφερα να πάω διακοπές, ολιγοήμερες βέβαια και σεμνές και σουπερ ταπεινές… αλλά πήγα. Με όσους περισσότερους συνομιλώ τόσο προνομιούχος αισθάνομαι μια και στις 10 οικογένειες είναι ζήτημα αν έχουν πάει διακοπές οι 2. Το θέμα μου όμως είναι άλλο. Κατά τη διάρκεια των διακοπών μου παρατήρησα ότι πολλοί άνθρωποι (περισσότερο οι γυναίκες) συνηθίζουν να διαβάζουν βιβλία, στις παραλίες, στα καταστρώματα των καραβιών, στα δροσερά μπαλκόνια των ξενοδοχείων τα απογεύματα κτλ. Θετικό θα μου πείτε; Από μια άποψη ναι. Όμως από μια λίγο αδιάκριτη (οφείλω να ομολογήσω) οπτική έρευνα που έκανα για το είδος των βιβλίων που διαβάζονται (κυρίως από γυναίκες) προέκυψε ότι τα περισσότερα ήταν στυλ «άρλεκιν». Ποτέ δεν έτρεφα ιδιαίτερη συμπάθεια για το συγκεκριμένο είδος βιβλίων. Νομίζω πως στην πραγματικότητα προσπαθούν να κολακεύσουν τις αναγνώστριες.