ΤΣΟΥΧΤΡΕΣ

Μιά ολόκληρη Ελλάδα, πάνω από δώδεκα εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι, φυτοζωούν με μικροδουλειές των τετρακοσίων ευρώ και απόλυτα εξαρτημένοι από επιδοματικές προνοιακές πολιτικές του θηριώδους κυβερνώντος κεφαλαίου. Η εξαθλίωση γιγάντιων μαζών εργαζομένων ορατή τε και αόρατη έγινε με ταχύτητες αστρονομικές, που μόνο σε πόλεμο αντιστοιχούν. Κυρίως όμως με την εκλογική νομιμοποίηση και τα αλλαλάζοντα κύμβαλα των μαζικών Μέσων. Κι ήταν αυτά κυρίως που ξαναθυμήθηκαν το σοσιαλδημοκρατικό ψευδοκράτος πρόνοιας, το βάφτισαν κίνημα αριστεράς και παγίδευσαν μάζες στην ψευδαίσθηση της οργανωμένης δράσης. Η κρίσιμη μάζα, το ζητούμενο σ' εκείνο το συσχετισμό δύναμης που θα επέτρεπε την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής, διασπάστηκε σε λουμπενοποιημένες εξεγέρσεις, κινήματα σαν της πατάτας, και πολιτικές αναζητήσεις της έννοιας του πολύτεκνου ως τρίτεκνου, τετράτεκνου... στα ψηλαλώνια των αγανακτισμένων όπου κούρνιασαν και πάχυναν τα μαύρα φίδια. Μέσα σε πέντε χρόνια εφαρμόστηκε

«Όταν δε βλέπεις το θάνατο, δεν ξέρεις τι είναι και τον φοβάσαι μέχρι θανάτου. Οι περισσότεροι από μας τον τρέμουμε το θάνατο. Δεν ξέρουμε ούτε να ζήσουμε ούτε να πεθάνουμε με αξιοπρέπεια. Αν έχεις ζήσει με αξιοπρέπεια, θα πεθάνεις με αξιοπρέπεια. Δεν χρειάζεται ν' ανησυχείς γι' αυτό». Λέο Μπουσκάλια - Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις

"Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι η αγάπη συνδέεται απόλυτα με την άνεση και την ευχαρίστηση. Νομίζουν πως αν στενοχωρήσουν το παιδί τους, αν του αρνηθούν κάτι, αν του απαγορεύσουν κάτι, θα του δείξουν ότι δεν το αγαπούν αρκετά. Φοβούνται πως το παιδί τους θα δυσαρεστηθεί, θα θυμώσει και με τη σειρά του θα αποσύρει την αγάπη που νιώθει προς τους γονείς του. Δε ρισκάρουν λοιπόν να χάσουν την αποδοχή του παιδιού τους (μεγάλου ή μικρού) και γίνονται δούλοι της αγάπης. Ο φόβος τους δεν τους επιτρέπει να πουν "όχι" με αποτέλεσμα να διστάζουν, να είναι αμήχανοι, να αποπνέουν ανημπόρια και ανασφάλεια. Με πίκρα ανακαλύπτουν οι ίδιοι ότι οι δούλοι της αγάπης δεν έχουν καμία εκτίμηση και καμία αναγνώριση από το "μικρό αφεντικό" που έχει μετατραπεί σ' έναν ανυπόφορο τύραννο" Κική Τζωρτζακάκη - Λυμπεροπούλου, Δασκάλα - Οικογενειακή σύμβουλος

«Ο φασισμός είναι πιθανό να μείνει στη μνήμη ως ένα επεισόδιο του παρατεταμένου ταξικού πολέμου που πλησιάζει στην τελική νίκη της κοινωνικής επανάστασης». Ράτζανι Πάλμε Ντατ - Φασισμός και Κοινωνική Επανάσταση

"Αν ζητάς ανθρωπιά και δίκιο νόμο, δεν είν' εκεί που πας. Ν' αλλάξεις δρόμο!" Κώστας Βάρναλης - Οργή του λαού

«Έχει, να πούμε, κάτι τύπους, που άμα είναι και πολύ ωραίοι, ή άμα περνιούνται και για πολύ ωραίοι, όλο μεγάλες χάρες σου ζητάνε». Τζ. Ντ. Σάλιντζερ - Στη Σίκαλη, Στα Στάχια, Ο Πιάστης

"Απέναντι στη βία μόνο βία και απέναντι στον άνθρωπο μόνο άνθρωπος" Μπέρτολτ Μπρεχτ

«...χωρίς να της έχει πει πως έκλαιγε από έρωτα, εκείνη είχε αμέσως αναγνωρίσει το πιο αρχαίο κλάμα στην ιστορία του ανθρώπου». Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες - Εκατό Χρόνια Μοναξιά

"Στον δέκατο ένατο αιώνα το πρόβλημα ήταν ότι πέθανε ο Θεός. Στον εικοστό αιώνα το πρόβλημα είναι ότι πέθανε ο άνθρωπος". Έριχ Φρομ

«Η φυσιολογία είναι περίπλοκο πράγμα, κι ας την αφήσουμε σ' αυτούς που την κατέχουν, πόσο μάλλον αν πρέπει να διατρέξουμε τα μονοπάτια του συναισθήματος μέσα στους δακρυϊκούς ασκούς, αν θέλουμε, για παράδειγμα, να διαπιστώσουμε ποια είναι η χημική διαφορά ανάμεσα σε ένα δάκρυ θλίψης κι ένα δάκρυ χαράς, αν και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πρώτο είναι πιο αλμυρό, και γι' αυτό μας φλογίζει τόσο τα μάτια». Ζοζέ Σαραμάγκου - Η Χρονιά Που Πέθανε Ο Ρικάρντο Ρέις