ΤΣΟΥΧΤΡΕΣ

Καθημερινό το παιχνίδι με το θάνατο για τους πιτσιρικάδες απ' τη Ζιμπάμπουε. Στα βρώμικα λασπόνερα, που συλλέγουν για οικιακή χρήση, ελλοχεύει ο ύπουλος κίνδυνος της χολέρας και της απόλυτης φτώχειας που ήδη έχουν προκαλέσει χιλιάδες νεκρούς σ' όλη τη χώρα...

Τουλάχιστον 265 άστεγοι έχασαν τη ζωή τους από τις αρχές του χρόνου μέχρι τα τέλη Νοέμβρη στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας από το κρύο, σύμφωνα με αρμόδιους φορείς. Ο καπιταλισμός στο μεγαλείο του και στη χώρα με την ...πόλη του φωτός.

Το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου βρίσκει και σήμερα σημεία έκφρασης. Καμιά θυσία για αυτούς που μας πίνουν το αίμα, καμία θυσία για αυτούς που εκμεταλλεύονται εμάς για να ζουν αυτοί «ζωή χαρισάμενη». Επειδή είμαστε πολλοί αλλά είμαστε χώρια πρέπει να πετύχουμε την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, και να οργανώσουμε την αντεπίθεση μας, μια αντεπίθεση που δεν θα λυπηθεί τίποτα και κανέναν από τους εκμεταλλευτές και τα τσιράκια τους. Κλείστε τα αυτιά σας στην μεγαλύτερη σύγχρονη κοινωνική απάτη που λέγετε «κοινωνική συνεργασία». Η μόνη απάντηση στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού είναι ο Σοσιαλισμός!

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ 3 ον ΜΕΡΟΣ Τη 18η Μπρυμαίρ του 8ου έτους της επανάστασης, ο Ναπολέων Βοναπάρτης ανακηρύχτηκε ύπατος ΙΙΙ Στις 28 του Μάη 1849 συνήλθε η νομοθετική εθνοσυνέλευση. Στις 2 του Δεκέμβρη 1851 διαλύθηκε βίαια. Αυτή η περίοδος περικλείνει τη ζωή της συνταγματικής ή κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Στην πρώτη γαλλική επανάσταση ύστερα από την κυριαρχία των συνταγματικών ακολούθησε η κυριαρχία των Γιρονδίνων και ύστερα από την κυριαρχία των Γιρονδίνων η κυριαρχία των Ιακωβίνων. Καθένα απ’ αυτά τα κόμματα στηρίζεται στο πιο προοδευτικό κόμμα. Μόλις το καθένα απ’ αυτά οδηγήσει την επανάσταση αρκετά μακριά, τόσο που να μη μπορεί να την ακολουθήσει παραπέρα, κι ακόμα λιγότερο να μπορεί να προηγηθεί απ’ αυτήν, παραμερίζεται από τον τολμηρότερο σύμμαχο που βρίσκεται πίσω του και στέλνεται στη λαιμητόμο. Η επανάσταση κινείται έτσι σε ανοδική γραμμή. Το αντίθετο συμβαίνει με την επανάσταση του 1848. Το προλεταριακό κόμμα εμφανίζεται σαν ένα εξάρτημα του μικροασ...

Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ Ν. Κωνσταντόπουλος, μιλώντας το Σάββατο στα «ΝΕΑ» , είπε ότι «αν οι κ.κ. Παπανδρέου και Τσίπρας κινηθούν με τόλμη και ευρύτητα σκέψης μπορούν να δρομολογήσουν εξελίξεις που θα επαναπροσδιορίσουν πολλά πράγματα στην πολιτική βά ση των κομμάτων και εντός των κοινωνικών στρωμάτων». Προτείνει στο ΣΥΝ «να πούμε στο ΠΑΣΟΚ ποιο πρόγραμμα και ποιες εγγυήσεις μπορούν να εξασφαλίσουν τις διαφορετικές κυβερνητικές πολιτικές και πλειοψηφίες (...) είμαστε κατά της αυτοδυναμίας και υπέρ των προγραμματικών συγκλίσεων για κυβερνήσεις συνεργασίας, με την Αριστερά οργανικό και ισότιμο στοιχείο προοδευτικής σύνθεσης και προοπτικής».. Ο κ. Λαλιώτης, σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» , τάχθηκε σε «εδώ και τώρα» συνεργασία των δυο κομμάτων, κάλεσε μάλιστα το ΠΑΣΟΚ να ξεφύγει από το «σύνδρομο της μονοκομματικής διακυβέρνησης, του κυβερνητισμού, της αυτάρκειας, της αλαζονείας.. Ο φουκαράς ο Αλέξης (κάνει ότι) ανθίσταται. Αλλά με τέτοιους «προξενητάδες».....

Η επανάσταση ξεκίνησε. Στη Γερμανία, η συνεταιριστική κυβέρνηση χριστιανοδημοκρατών - σοσιαλδημοκρατών, αποφάσισε οι αποδοχές των μεγαλοστελεχών των τραπεζών, να μην ξεπερνούν ετησίως τις 500.000 (!) ευρώ. Μιλάμε ότι θα πέσει μεγάλη πείνα. Την ίδια ώρα οι λαϊκοί ηγέτες Μπους – Σαρκοζί μας ανακοίνωσαν ότι αναζητούν από κοινού τον «δημοκρατικό καπιταλισμό» Καλή τους επιτυχία.

Από τα πιο τρυφερά του χρόνια, έζησε κι ο πιτσιρικάς τη φρίκη της Μακρονήσου Οι καταπατητές της Μακρονήσου συνεχίζουν το έργο της βεβήλωσης του χώρου. Η Μακρόνησος στο μεσουράνημά της, ένα χρόνο μετά το αιματοκύλισμα των κρατουμένων σκαπανέων του Α' Τάγματος Ο μεγάλος τους στόχος είναι η αλλαγή που Πρ οεδρικού Διατάγματος που ορίζει τις χρήσεις γης, ώστε να απελευθερωθούν οι σχεδιαζόμενες επενδύσεις αιολικής ενέργειας στο μαρτυρικό νησί. Σκίτσο για τη Μακρόνησο.(Ο ΡΙΖΟΣ της Δευτέρας αρ. 51 6/10/1947) Η τελευταία πράξη βεβήλωσης του ιστορικού τόπου, είναι η μετατροπή των σωζόμενων ιστορικών κτιρίων σε στάβλους, τα «παλικάρια» είχαν το θράσος να μπουν στο κτίριο που στεγαζόταν το διοικητήριο του στρατοπέδου και να το μετατρέψουν σε σπίτι τους. Οι κακουχίες απίστευτες, μα τα κεφάλια στέκουν ψηλά για να συμβολίζουν τις αδούλωτες ψυχές των ζωντανών σκελετών και να θυμίζουν στους δήμιους ότι τίποτα δεν είναι ικανό να τους γονατίσει... Υπάρχει σχέδιο αλλαγής της ...

Την "ηθική των αφεντικών" την αντιπάθησα όσο και την "ηθική των δούλων". Μια τρίτη ηθική έβλεπα να διαμορφώνεται μέσα μου: "Δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται". "Πολύ νωρίς κατάλαβα πως τον άνθρωπο τον πλάθει η αντίστασή του στο περιβάλλον του". Μαξίμ Γκόρκι

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ 2 ον ΜΕΡΟΣ ΙΙ Κεφάλαιο δεύτερο Ας ξαναπιάσουμε το νήμα της εξέλιξης. Η ιστορία της συνταχτικής εθνοσυνέλευσης ύστερα από τις μέρες του Ιούνη είναι η ιστορία της κυριαρχίας και της διάλυσης της δημοκρατικής ομάδας της αστικής τάξης, της ομάδας εκείνης που είναι γνωστή με το όνομα τρίχρωμοι δημοκράτες, πούροι δημοκράτες, πολιτικοί δημοκράτες, φορμαλιστές δημοκράτες κλπ. Η ομάδα αυτή είχε αποτελέσει στο καθεστώς της αστικής μοναρχίας του Λουδοβίκου Φιλίππου, την επίσημη δημοκρατική αντιπολίτευση και συνεπώς ένα αναγνωρισμένο, συστατικό μέρος του τότε πολιτικού κόσμου. Είχε τους αντιπροσώπους της στις βουλές και σημαντική σφαίρα επιρροής στον Τύπο. Το παρισινό όργανό της, τη «Νασιονάλ» το θεωρούσανε στο είδος του τόσο αξιοσέβαστο, όσο και τη «Ζουρνάλ ντε Ντεμπά». Ο χαρακτήρας της αντιστοιχούσε στη θέση που είχε μέσα στη συνταγματική μοναρχία. Δεν ήταν μια ομάδα της αστικής τάξης, που τη συνδέανε μεγάλα κοινά συμφέροντα και που την ξεχώριζαν...

Αγώνας για λίγα σπυριά ρύζι, λίγες ανάσες ζωής γι' αυτούς και τα παιδιά τους. Είναι οι φτωχοί του Πακιστάν, που προσπαθούν να επιβιώσουν με όποια διεθνή βοήθεια φτάνει στη χώρα. Οι απλοί άνθρωποι είναι αντιμέτωποι με τους λίγους τοπικούς "καρχαρίες" και τις επεμβάσεις των ξένων "αρπαχτικών" που δεν διστάζουν να καταδικάσουν στην πείνα έναν ολόκληρο λαό, αρκεί να υπηρετήσουν πιστά τα συμφέροντα των πολυεθνικών που τους χρηματοδοτούν.

Σιγουρέψου σαν φεύγεις από τον κόσμο Όχι απλά πως ήσουνα καλός Μα πως πίσω σου αφήνεις έναν κόσμο καλό». Μπρεχτ διά στόματος της «Αγίας Ιωάννας των σφαγείων»

Είναι ένα από τα αγαπημενα μου βιβλια (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή») στις σελιδες του ο αναγνωστης παρακολουθη συνοπτικά τα ιστορικά γεγονότα της περιόδου των ταξικών αγώνων μετά το 1849, αποκαλύπτει ανάγλυφα μέσα από το μεγαλοφυές αυτό έργο, όχι αυτή ή την άλλη δράση των προσώπων που η αστική ιστοριογραφία εμφανίζει ως πρωταγωνιστές, αλλά τις σχέσεις των τάξεων, την πάλη μεταξύ τους από τη θέση κάθε κοινωνικής τάξης στην κοινωνία και το γιατί τα συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα έχουν τη συγκεκριμένη κατάληξη. Και πάνω απ' όλα ότι η ύπαρξη των συγκεκριμένων τάξεων σε κάθε κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό, άρα, και οι συγκρούσεις τους εξαρτώνται από τον τρόπο παραγωγής και, άρα, τον τρόπο ανταλλαγής που απορρέει απ' αυτόν. Ο Φ. Ενγκελς στον πρόλογο της τρίτης γερμανικής έκδοσης γράφει: «Η Γαλλία είναι η χώρα όπου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού οι ταξικοί αγώνες έφταναν κάθε φορά ως την αποφασιστική μάχη και όπου, συνεπώς, διαγράφονταν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο ...