ΤΣΟΥΧΤΡΕΣ

Το 1967 το εσωτερικό σημείωμα της CIA που αναφερόταν στα σχέδια για τη δολοφονία του Φιντέλ Κάστρο περιλάμβανε 133 σελίδες. Πέρα από την εύλογη απορία για το τι στο διάολο έγραφαν σε 133 σελίδες, μπορούμε να καταλάβουμε και πόσο λίγο είχαν και έχουν καταλάβει τα αμερικανάκια τη σημαίνει Κουβανική Επανάσταση. Τώρα λοιπόν που ο Φιντέλ έχει μεγαλώσει και αργά η γρήγορα θα πεθάνει ο άνθρωπος, ακούμε από έλληνες και ξένους πονηρούληδες, σαν κρυφή ελπίδα την ερώτηση: «Θα αντέξει η Κούβα, μετά τον Φιντέλ Κάστρο;» «Ο κουβανικός λαός - όσο μεγάλος, χαρισματικός και ευφυής κι αν είναι ο Φιντέλ Κάστρο - δε θα μπορούσε να αντισταθεί μόνο χάρη σ' αυτόν. Πρέπει να υπάρχει μια κοινωνική συνείδηση και μια πολιτική διαπαιδαγώγηση. Εγώ γεννήθηκα μαζί με την Επανάσταση και δεν μπορώ να ζήσω σε άλλο σύστημα. Είμαι ανίκανη να ζήσω σε άλλο σύστημα. Υπάρχουν πάρα πολλοί Κουβανοί σαν και μένα. Έτσι, έχω την απόλυτη πεποίθηση ότι θα προχωρούμε μπροστά. Το 1996, οι ΗΠΑ ψήφισαν το νόμο Χελμς - Μπάρτον. Όλος ...

Με καινούριο ντοκιμαντέρ έρχεται ξανά ο Μάικλ Μουρ. Ο Μουρ, που επιτέθηκε στεγνά στον Μπους με το «Fahrenheit 9/11» και ξεγύμνωσε το σύστημα υγείας των ΗΠΑ στο «Sicko», αποφάσισε, όπως είπε, ότι έφτασε ο καιρός να κάνει μία ρομαντική ταινία με ζήτημα τις σχέσεις. Έτσι, το «Capitalism: a Love Story έχει τα πάντα: πόθο, πάθος, ρομάντζο και 14.000 θέσεις εργασίας να εξαλείφονται καθημερινά. Πιο επίκαιρος από ποτέ και με αφορμή τη συγκυρία της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που ξεκίνησε από την πατρίδα του, επικεντρώνεται στους κολοσσούς του χρηματοοικονομικού συστήματος, που η πρακτικές τους οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Παράλληλα, ασκεί κριτική στην οικονομική πολιτική της Αμερικής λίγο πριν και κατά τη διάρκεια της ανόδου του Ομπάμα στην κυβέρνηση. Όντας πάλι άμεσος και πιστός στην πραγματικότητα ζήτησε από εργαζόμενους της Γουόλ Στριτ να τον βοηθήσουν και να μοιραστούν μαζί του τις γνώσεις και την εμπειρία τους σχετικά με την κατάρρευση της αμερικανικής οικονομίας. Στο «Capitalism...

Η λέξη τραγουδιστής έχει καταλήξει να είναι το συνώνυμο της φράσης» κάνω τα χατίρια στον κόσμο», δεν θέλω να εμφανίζομαι στα κέντρα, αλλά τι να κάνω, «αυτό θέλει ο κόσμος», δεν θέλω να λέω σουξέ, αλλά «αυτά θέλει ο κόσμος». Αν πέτυχε κάτι η Χάρις Αλεξίου όλα αυτά τα χρόνια είναι να κάνει τον κόσμο να θέλει αυτά που εκείνη ήθελε. Στο νέο της άλμπουμ «Η αγάπη θα σε βρει όπου και να 'σαι» έκλεισε δέκα «ασπρόμαυρες» μουσικές αφηγήσεις της. Στιγμιότυπα ζωής, μελαγχολικές σκέψεις, ενδοσκόπηση, δίνουν το στίγμα του δίσκου, σε στίχους και μουσική της τραγουδίστριας, αλλά και μελωδίες από διάφορα σημεία του πλανήτη: από την Αργεντινή (Gustavo Alfredo Santaolalla από το βραβευμένο σάουντρακ της ταινίας «Ημερολόγια Μοτοσικλέτας»), Γαλλία (Bruno Coulais και Fragione Philippe), Γερμανία (Dirk Michaelis), Κορσική (I Muvrini). Δημιουργικά συμμετέχουν επίσης οι Παναγιώτης Τσεβάς και Μιχάλης Τούμπουρος. Ο δίσκος, κυρίως μουσικά, δεν μπορώ να πω ότι ανήκει στις μεγάλες στιγμές της Αλεξίου, σίγουρα κ...

Θυμάστε τον Λευτέρη Πανταζή, «τραγουδιστή» που κατάφερε να κάνει καριέρα με την φωνή του Ντόναλντ Ντάκ; Βρήκε διάδοχο με παρόμοια φωνητικά προσόντα, στο νέο προωθούμενο πρόσωπο της ελληνικής δισκογραφίας. Κυρίες και κύριοι… Γιώργος Σαμπάνης. Με κάθε επιείκεια θα τον χαρακτήριζα άθλιο «τραγουδιστή» και με κάθε ειλικρίνεια θα έλεγα ότι η εμφάνιση του, θυμίζει μοντέλο. Το δεύτερο είναι που ενδιαφέρει την εγχώρια σόουμπιζ στον καιρό της πτώσης της, κι έτσι ένας νέος που θα μπορούσε να κάνει καριέρα στο μόντελινγκ παρουσιάζεται σαν ο «νέος Ρουβάς» με το ζόρι. Σχεδόν κάθε δίμηνο του βγάζουν νέο σινγκλ, του γυρίζουν νέο βιντεοκλίπ και του παρέχουν σκανδαλώδη στήριξη από τα ΜΜΕ. Προφανώς ο Γιωργάκης διαθέτει αυτό που λέμε «μπάρμπα στην Κορώνη» Τι μπορεί να καταφέρει ένας ασήμαντος τραγουδιστής με μέσον; Τίποτα! Αλλά στον καιρό που πολύ σημαντικότεροι τραγουδιστές κινούνται στο όριο της ανυπαρξίας, εκείνος υπάρχει και όσο υπάρχει κοινό που καταναλώνει ότι παίζουν τα ραδιόφωνα στην playlist του...

Τα σύνορα ανάμεσα στο Δυτικό και στο Ανατολικό Βερολίνο, που βρισκόταν ολόκληρο στο έδαφος της Λαϊκής Γερμανίας, έκλεισαν στις αρχές Αυγούστου 1961 . Μέχρι τότε και επί 12 χρόνια τα σύνορα δεν ήταν ασφαλισμένα, ούτε καν υπό έλεγχο. Περνούσαν μέσα από δρόμους, συγκροτήματα σπιτιών, κήπους και υδάτινους δρόμους. Μισό εκατομμύριο άνθρωποι τα διάβαιναν καθημερινά. Αλλά το Δυτικό Βερολίνο ήταν η πόλη-μέτωπο του ψυχρού πολέμου που ξεκίνησε ο ιμπεριαλισμός. Ήταν «το παλούκι στο κρέας της Ανατολής», όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά. Εκεί δρούσαν πάνω από 80 οργανώσεις κατασκοπείας και τρομοκρατίας . Από εκεί γινόταν κερδοσκοπία με το νόμισμα, ενώ είχαν εγκατασταθεί και γραφεία για τη στρατολογία εργατικών δυνάμεων από τη Λαϊκή Γερμανία, κανονικό ανθρωποεμπόριο με «κεφαλική τιμή». Στις 10 Ιούλη 1961 , ο δυτικογερμανικός Τύπος απαιτούσε κατά της Λαϊκής Γερμανίας «να χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα του ψυχρού πολέμου, του πολέμου των νεύρων και του πολέμου των πυροβολισμών... Γι' αυτό, δεν χρειάζο...

Όταν άκουσα την δήλωση του κ. Σαμαρά: «δεν έφυγα από την παράταξη, έφυγα από τον Μητσοτάκη» αμέσως πήγε το μυαλό μου σε κάτι «λεβέντες» που κυκλοφορούν στον μικρόκοσμο της αγαπημένης μου ΑΕΚ, που για να δικαιολογήσουν το ξεπούλημα του αγαπημένου τους «πρίγκιπα» στα εκατομμύρια του Σωκράτη έλεγαν ότι δεν έφυγε από την ΑΕΚ για τα λεφτά, έφυγε γιατί δεν άντεχε τον Τροχανά!!! Η ΑΕΚ μου θυμίζει την ΝΔ, η, η ΝΔ μου θυμίζει την ΑΕΚ; Βοηθήστε με ρε γαμώτο.

Ο σκέτος φιλελευθερισμός, σου πίνει το αίμα, σε τσακίζει, σε ξευτιλίζει, σε πατάει προς χάρη του κέρδους των μεγάλων αφεντικών. Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός κάνει ακριβώς το ίδιο, αλλά ζητά και μια συγγνώμη. Λοιπόν αδέλφια: «νεοφιλελεύθερη» «κοινωνικά φιλελεύθερη» «σοσιαλφιλελεύθερη» Όπως και να την βαφτίσουν την καπιταλιστική διαχείριση δεν υπάρχει καμία διαφορά. Ύψιστος στόχος είναι η διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων, ενώ βρίσκονται σταθερά απέναντι στα συμφέροντα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

8ον ΜΕΡΟΣ (Συνέχεια από το προηγούμενο) V Μόλις ξεπεράστηκε η επαναστατική κρίση και καταργήθηκε το γενικό εκλογικό δικαίωμα, ξέσπασε αμέσως ξανά ο αγώνας ανάμεσα στην εθνοσυνέλευση και στο Βοναπάρτη. Το Σύνταγμα είχε καθορίσει τις αποδοχές του Βοναπάρτη σε 600.000 φράγκα. Μόλις έξι μήνες ύστερα από την εγκατάστασή του πέτυχε να διπλασιαστεί αυτό το ποσό. Δηλ. ο Οντιλόν Μπαρρό απόσπασε από τη συντακτική εθνοσυνέλευση ένα χρονιάτικο συμπλήρωμα από 600.000 φράγκα για δήθεν έξοδα παραστάσεως. Ύστερα από τις 13 του Ιούνη ο Βοναπάρτης είχε αφήσει να υπονοηθούν παρόμοιες απαιτήσεις χωρίς όμως να εισακουστούν αυτή τη φορά από το Μπαρρό. Τώρα, ύστερα από τις 31 του Μάη, χρησιμοποίησε αμέσως την ευνοϊκή στιγμή και έβαλε τους υπουργούς του να προτείνουν στην εθνοσυνέλευση μια επιχορήγηση από τρία εκατομμύρια. Μια μακρόχρονη τυχοδιωκτική αλήτικη ζωή, τον είχε προικίσει με τις πιο αναπτυγμένες κεραίες που του έδιναν τη δυνατότητα να νιώθει τις στιγμές αδυναμίας που θα μπορούσε να αποσπάσει χρήματα...

Όλοι αυτοί οι επώνυμοι κι ανώνυμοι που σκίζουν τα ρούχα τους εναντίων των εργαζόμενων στα προγράμματα «stage» γνωρίζουν περί τίνος πρόκριτε; Γνωρίζουν ότι τα «stage» αποτελούν μέρος των γενικότερων κατευθύνσεων και σχεδιασμών που συναποφασίζουν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ. Γνωρίζουν ότι τα «stage» εμφανίστηκαν ως «προγράμματα κατάρτισης και απόκτησης επαγγελματικής κατάρτισης ανέργων» που θα χρησίμευαν ως δήθεν εργαλεία αντιμετώπισης της ανεργίας; Η πραγματικότητα είναι ότι εξαρχής αποτέλεσαν μια από τις διάφορες μορφές εργασιακής και πολιτικής ομηρίας που «αξιοποιούνται» πολλαπλώς από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Γνωρίζουν ότι μέσω αυτών εξασφαλίζουν πάμφθηνο εργατικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα, το οποίο εκτελεί τις ίδιες εργασίες που ασκούν οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι και εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα; Γνωρίζουν ότι οι εργαζόμενοι με «stage» αμείβονται σήμερα με 500 ευρώ το μήνα, περίπου; Δεν ασφαλίζονται για σύνταξη, ενώ η ιατροφαρμακευτική τους...