Πολλοί στην αναζήτηση για τρόπους οικονομικής επιβίωσης της οικογένειας τους, οδηγούνται στη σκέψη ότι κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό αν πήγαιναν να ζήσουν στο χωριό. Τι θα γινόταν όμως αν είχαμε μια μαζική επιστροφή των ανθρώπων που ζουν σε μεγάλες πόλεις, στην επαρχία, αν η αυτάρκεια για την οικογένεια συνοδευόταν από την εγκατάλειψη της εθνικής εξειδίκευσης στην παραγωγή; … Αυτονόητο σύμπτωμα σε μια τέτοια εξέλιξη θα είναι ο δραστικός περιορισμός της μαζικής παραγωγής. Σε μια γενικότερη εικόνα, η εγκατάλειψη της εθνικής εξειδίκευσης θα πάει χέρι – χέρι με την πτώση του διεθνούς εμπορίου. Κατ’ αναλογία, καθώς κάθε κοινότητα – χωριό θα αποκτά αυτάρκεια, θα σταματά το εμπόριο με τους γείτονες της. Τα έθνη θα σταματήσουν το μεταξύ τους εμπόριο, ομοίως οι περιοχές, ομοίως τα χωριά, έως ότου τα πράγματα καταλήξουν σε ένα επίπεδο όπως αυτό του Μεσαίωνα, όπου το παγκόσμιο εμπόριο θα το μεταφέρουν στις πλάτες τους καμήλες, τα άλογα υποζύγια και οι άνθρωποι ή μερικά μικρά εμπορικά σ
«Πώς μπορείς να πουλήσεις πετρέλαιο στην Αϊτή, μία από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου, στα 100 δολάρια ανά βαρέλι, την ίδια τιμή με την οποία χρεώνεις τις ΗΠΑ;»
Σχόλια
σιγά μην ενδιαφερθούν για να βοηθήσουν για την καλλιτέρευση μιας τόσο χάλια κοινωνίας.
τα πλούσια συστήματα θα βοηθήσουν μόνο κάποιους ξεριζωμένους ζωντανούς νεκρούς προσφέροντας στις στιγμιαίες κατασκηνώσεις τους κάποιες στιγμές παρακινδυνευμένης επιβίωσης.
ποιος από τις εξουσίες νοιάζεται για την καθημερνή κατάντια αυτών των ανθρώπων;
πώς γίνεται και χρειάζεται τώρα ένας τσάβες να πει τα αυτονόητα που για κανέναν δε θα ισχύσουν, ούτε καν για αυτόν τον ίδιο...
σου'ρχεται να φουντάρεις όταν τα βλέπεις ή τα σκέφτεσαι αυτά και τόσα άλλα!
Φυσικά και δεν μπορούν να νοιαστούν ειλικρινά γι’ αυτούς τους ανθρώπους, αυτοί που είναι η αιτία για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.
Διαχείριση της δυστυχίας. Αυτό είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει να κάνουν… όπου μπορούνε.