ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ - ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Δεν μπορεί να υπάρξει «παιδική ευημερία» από τη στιγμή που οι άνθρωποι που φέρνουν στον κόσμο αυτά τα παιδιά ζουν στην εξαθλίωση, σε συνθήκες πολέμου, στην ανεργία ή υπό την απειλή της, σε συνθήκες μιας οικονομικής χούντας που λέει πως τα παιδιά των πλουσίων θα πηγαίνουν σε καλά ιδιωτικά σχολεία και τα παιδιά των φτωχών σε υποβαθμισμένα κρατικά.

Δεν υπάρχουν «πλούσιες» και «φτωχές» χώρες. Σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, τα αφεντικά καρπώνονται και οι εργάτες οδηγούνται χρόνο με το χρόνο στην εξαθλίωση.

ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΓΗ – ΕΤΟΣ 2008

115 εκατομμύρια παιδιά ανά τον κόσμο δεν πηγαίνουν σχολείο.

Πάνω από το 53% των παιδιών εκτός πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι κορίτσια.

250 εκατομμύρια παιδιά εργάζονται, και μάλιστα σε σκληρές εργασίες, με την πλειοψηφία αυτών να έχουν εγκαταλείψει την εκπαίδευση.

70% της παιδικής εργασίας παγκοσμίως βρίσκεται στον αγροτικό τομέα.

Πάνω από 132 εκατομμύρια αγόρια και κορίτσια κάτω των 15 ετών εργάζονται σε αγροκτήματα και φυτείες, χειριζόμενα μηχανήματα, σπέρνοντας και θερίζοντας, ψεκάζοντας ζιζανιοκτόνα και φροντίζοντας ζώα.

ΕΛΛΑΔΑ – ΕΤΟΣ 2008

Κάθε χρόνο, 8.000 μαθητές εγκαταλείπουν την εκπαίδευση για οικονομικούς λόγους.

1 στους 10 Έλληνες (περίπου 1 εκατ. άνθρωποι) δεν τελείωσε ούτε καν το Δημοτικό.

2.800.000 Έλληνες, ηλικίας 16 ετών και άνω, δεν έχουν ολοκληρώσει τη βασική εκπαίδευση, το υποχρεωτικό 9χρονο σχολείο, και η κύρια (αν όχι η μοναδική) αιτία είναι η εργασία.

75.000 παιδιά στη χώρα μας εργάζονται. (κάποιοι κάνουν λόγο για μάστιγα)

Το 10% των παιδιών απαντούν ότι εργάζονται από τα 10 - 12 χρόνια τους, το 34% από τα 12 - 14 χρόνια τους και το 56% από 14 ετών και πάνω.

Το 48% εργάζονται σε συνεργεία - μηχανουργεία, το 18% σε άλλες χειρωνακτικές δουλειές, το 14% στην οικοδομή, το 12% σε εξωτερικές δουλειές και το 8% σε λαϊκές αγορές και παζάρια.

Φτώχεια και κέρδη πάνε «πακέτο»

Δεν πρόκειται για «ανήθικη» ή «ανάλγητη» στάση των κυβερνήσεων. Πρόκειται για αντικειμενική ανάγκη της καπιταλιστικής κοινωνίας, η οποία στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, αφού τις δουλειές τις έχουν ιδιώτες.

Η εργασία, όταν οι δουλειές είναι ατομική ιδιοκτησία, δεν αποτελεί μέσο ευημερίας των εργατών, αλλά μέσο πλουτισμού αυτών των λίγων που έχουν τις δουλειές. Η παιδική δε εργασία, που είναι εργασία χωρίς δικαιώματα, παράγει πολλαπλάσια κέρδη, συμβάλλει στην ανταγωνιστικότητα και την ευημερία του κεφαλαίου. Δεν μπορεί να καταργηθεί.

ΠΡΟΣΟΧΗ μην κάνετε το λάθος να ταυτίσετε το δικό σας ενδιαφέρον, την ευαισθησία σας και την οργή σας για την αδικία, με την υποκριτική «φιλανθρωπία» των χορτάτων, των εκμεταλλευτών, των ληστών του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι. Η ζωή έχει αποδείξει ότι η «φιλανθρωπία» δεν αποτελεί λύση. Αντίθετα, δημιουργεί αυταπάτες ότι «όλοι νοιάζονται», «όλοι ευθύνονται», «όλοι μπορούν να συμβάλουν», ακόμα κι οι υπαίτιοι