Η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε. ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΟΠΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΩΝ

Η κρυστάλλινη πολιτική θέση του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την Ε.Ε. έχει επιβεβαιωθεί διαχρονικά όσον αφορά την ανάλυση, τις εκτιμήσεις και τις προβλέψεις του. Η συνεπής δράση του ΚΚΕ ενάντια στις συμμαχίες της αστικής τάξης (Ε.Ε. - ΝΑΤΟ) ήταν πάντα δεμένη με την ταξική πάλη και την προοπτική συνολικής ρήξης και ανατροπής του εκμεταλλευτικού συστήματος από ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα που θα γνωρίζει τον ταξικό αντίπαλο, θα διεκδικεί λύσεις σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση με την κοινωνική συμμαχία του και θα έχει ξεκάθαρη προοπτική την Λαϊκή Εξουσία που θα μπορέσει να υλοποιήσει τους αντικαπιταλιστικούς στόχους της Αποδέσμευσης από τις λυκοσυμμαχίες των καπιταλιστών, της Μονομερούς διαγραφής του χρέους των καπιταλιστών και της Κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής με στόχο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Παρά ταύτα διαπιστώνω την διαμόρφωση μιας ακόμη παραπλανητικής πρότασης από κάποιες "αριστερές" οπορτουνιστικές ομαδούλες που κοινό τους χαρακτηριστικό είναι η υποβάθμιση της ταξικής πάλης και η υποτίμηση της παρέμβασης του λαϊκού κινήματος στην κατεύθυνση για ριζικές αλλαγές στην οικονομία, την κοινωνία και την πολιτική. Στην εναγώνια προσπάθεια τους να βρουν μια δήθεν "ρεαλιστική" πρόταση στον αντίποδα της ολοκληρωμένης πρότασης του ΚΚΕ και να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους, νομίζουν ότι μπορούν να πιαστούν αποσπασματικά από το ζήτημα της Ε.Ε., να το αποκόψουν από τους υπόλοιπους αντικαπιταλιστικούς στόχους και να καλλιεργήσουν μια νέα αυταπάτη, ότι μπορεί με επίτευξη κάποιου επί μέρους στόχου, χωρίς να αμφισβητηθεί η εξουσία του κεφαλαίου στην οικονομία, να υπάρξει τάχα φιλολαϊκή διέξοδος.

Η θέση που πλασάρουν το τελευταίο διάστημα είναι η αποδέσμευση από την Ε.Ε. σαν αποτέλεσμα διεργασιών στο αστικό πολιτικό σύστημα και όχι σαν αποτέλεσμα ταξικής πάλης που διεκδικεί την ανάκτηση και διεύρυνση των λαϊκών δικαιωμάτων. Αυτή η θέση αφήνει το περιθώριο στα αστικά κόμματα ακόμη και μετά την αποχώρηση από την Ε.Ε. να συνεχίσουν να θέτουν εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα και να παρουσιάζουν τους στόχους κερδοφορίας του κεφαλαίου ως “εθνικούς” στόχους όπως κάνουν σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη εκτός Ε.Ε. Οι “αριστερούτσικοι” αυτοί κύκλοι εκμεταλλεύονται την μικροαστική ανυπομονησία και την ενστικτώδη τάση για "εύκολες" λύσεις από πάνω. Δεν επιδιώκουν και δεν εμπιστεύονται την δυναμική που μπορεί να αναπτύξει το λαϊκό κίνημα. Θεώρησαν “κοσμογονική” την αποχώρηση της Μ.Βρετανίας (Brexit) που ήταν επιλογή μερίδας του κεφαλαίου της χώρας αυτής και δεν θα ωφελήσει στο ελάχιστο τον βρετανικό λαό, αλλά το αντίθετο τον μπλέκει σε μια διαδικασία ενίσχυσης της εκμετάλλευσης και συνέχισης των χαμένων θυσιών για χάρη του βρετανικού κεφαλαίου, με το πρόσχημα της απώλειας στηριγμάτων και μεριδίου της αγοράς από το τμήμα της βρετανικής αστικής τάξης που ήταν αντίθετο με την αποχώρηση από την Ε.Ε. Δεν διστάζουν να πλασάρουν σαν λύση το Grexit χωρίς να αναλύσουν ποιον συμφέρει μια αποδέσμευση από την Ε.Ε. με όρους συνέχισης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και με όρους αναγνώρισης και εξυπηρέτησης του χρέους των καπιταλιστών. Η καινούργια αυταπάτη της αποχώρησης από την Ε.Ε. χωρίς ισχυρό κίνημα που θα διεκδικεί ριζικές αλλαγές με στόχο την Λαϊκή Εξουσία, θα οδηγούσε με απόλυτη βεβαιότητα σε αντιλαϊκές εξελίξεις σε οικονομικό και σε πολιτικό επίπεδο.

Σε οικονομικό επίπεδο μια τέτοιου είδους αποδέσμευση από την Ε.Ε., θα έδινε την δυνατότητα στις αστικές κυβερνήσεις να συνεχίσουν την φορολεηλασία των λαϊκών στρωμάτων και τις περικοπές κοινωνικών δαπανών, προκειμένου να συνεχίσουν την εξυπηρέτηση του χρέους των καπιταλιστών που αναγνωρίζεται ως δημόσιο. Η εξυπηρέτηση του χρέους με ματωμένα πλεονάσματα θεωρείται απαραίτητη από τα αστικά κόμματα, επειδή η διακοπή εξυπηρέτησης του χρέους σημαίνει επίσημη κρατική πτώχευση που θα στερούσε την κρατική εγγυοδοσία στις συναλλαγές των καπιταλιστών με το εξωτερικό, αφού οι συναλλαγματικές, επιταγές, ομόλογα, μετοχές και τίτλοι των ντόπιων καπιταλιστών δεν θα αναγνωρίζονταν από τους ευρωπαίους καπιταλιστές, ενώ ταυτόχρονα η επίσημη κρατική πτώχευση θα δέσμευε πολλές από τις καταθέσεις των καπιταλιστών στο εξωτερικό. Η μακροχρόνια παραμονή στην Ε.Ε. έχει διαμορφώσει ένα μονομερή οικονομικό προσανατολισμό στον τριτογενή τομέα (υπηρεσίες, τουρισμός, εμπόριο) που θα συνέχιζε να συμβάλλει στην διατήρηση της διογκωμένης ανεργίας. Η εξαρτημένη από πρώτες ύλες παραγωγή που θα αγοράζονταν ακριβότερα, λόγω διαφοράς νομισματικής ισοτιμίας, θα είχε ως αποτέλεσμα το επί πλέον κόστος να μεταβιβάζεται στην λαϊκή κατανάλωση με την αύξηση τιμής πώλησης των προϊόντων. Η ανεργία θα συνέχιζε να καλπάζει και θα συνεχιζόταν η αιμορραγία της μετανάστευσης αφού δεν θα είναι δυνατή η αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, γιατί οι καπιταλιστές κρατώντας τα κλειδιά της οικονομίας θα συνεχίσουν να δραστηριοποιούνται μόνο σε οικονομικούς κλάδους που υπάρχει εξασφαλισμένο και μεγάλο ποσοστό κέρδους.

Σε πολιτικό επίπεδο μια τέτοιου είδους αποχώρηση από την Ε.Ε., χωρίς να έχει ισχυροποιηθεί το λαϊκό κίνημα, χωρίς να έχει επιτευχθεί ο στόχος του ταξικού προσανατολισμού του εργατικού κινήματος και χωρίς να έχει αναπτυχθεί η κοινωνική αντιμονοπωλιακή συμμαχία, θα γίνει αιτία για κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης από τις αστικές κυβερνήσεις με το πρόσχημα "να σταθεί στα πόδια της η καπιταλιστική οικονομία" και να προσανατολιστεί σε νέες καπιταλιστικές συμμαχίες. Mε δεδομένο ότι οι καπιταλιστές θα συνεχίσουν να κρατούν τα κλειδιά της οικονομίας, θα εκβιάζουν και θα απαιτούν προνόμια, τα αστικά κόμματα για να εξυπηρετήσουν τους καπιταλιστές θα επιδιώξουν ξανά τον εγκλωβισμό του λαού σε νέα ψευτοδιλήμματα με την προβολή νέων "αναγκαίων" θυσιών.

Παράλληλα στο διάστημα αυτό θα εντείνονται οι διεργασίες εγκλωβισμού του κινήματος στις επιδιώξεις των καπιταλιστών, δεδομένου ότι το εργατικό λαϊκό κίνημα δεν έχει ακόμα κατορθώσει να απαλλαγεί από τους εργατοπατέρες, στελέχη των αστικών κομμάτων που είναι στην ηγεσία των εργατικών, επαγγελματικών και αγροτικών οργανώσεων. Τελικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας οππορτουνίστικης θέσης για “αποδέσμευση” θα είναι μια ακόμα συντηρητική παλινδρόμηση και αναδίπλωση που θα συνοδευτεί με μεγαλύτερη ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης του λαού.