«ΘΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ»: ΜΙΑ ΣΑΧΛΑΜΑΡΑ ΚΑΘΟΔΟΥ ΣΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

 

Πολλοί στην αναζήτηση για τρόπους οικονομικής επιβίωσης της οικογένειας τους, οδηγούνται στη σκέψη ότι κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό αν πήγαιναν να ζήσουν στο χωριό.

 

Τι θα γινόταν όμως αν είχαμε μια μαζική επιστροφή των ανθρώπων που ζουν σε μεγάλες πόλεις, στην επαρχία, αν η αυτάρκεια για την οικογένεια συνοδευόταν από την εγκατάλειψη της εθνικής εξειδίκευσης στην παραγωγή; … Αυτονόητο σύμπτωμα σε μια τέτοια εξέλιξη θα είναι ο δραστικός περιορισμός της μαζικής παραγωγής.

 

Σε μια γενικότερη εικόνα, η εγκατάλειψη της εθνικής εξειδίκευσης θα πάει χέρι – χέρι με την πτώση του διεθνούς εμπορίου. Κατ’ αναλογία, καθώς κάθε κοινότητα – χωριό θα αποκτά αυτάρκεια, θα σταματά το εμπόριο με τους γείτονες της. Τα έθνη θα σταματήσουν το μεταξύ τους εμπόριο, ομοίως οι περιοχές, ομοίως τα χωριά, έως ότου τα πράγματα καταλήξουν σε ένα επίπεδο όπως αυτό του Μεσαίωνα, όπου το παγκόσμιο εμπόριο θα το μεταφέρουν στις πλάτες τους καμήλες, τα άλογα υποζύγια και οι άνθρωποι ή μερικά μικρά εμπορικά σκάφη. Κάθε χωριό, έμπορος και μεγαλέμπορος θα έχουν την υποχρέωση της αυτοπροστασίας και υπεράσπισης της περιουσίας τους. Ο τοπικισμός και ο ατομικισμός θα αντικαταστήσουν εκ νέου τις προσπάθειες για κοινωνικό συντονισμό.

 

Ο σύγχρονος μηχανικός εξοπλισμός θα εγκαταλειφτεί ακολούθως με την εγκατάλειψη της μαζικής παραγωγής. Το χωριό θα επαφίεται στη χειρωνακτική αγροτική καλλιέργεια και τη χειροτεχνία: έτσι δε λένε οι ξυπνητζήδες; «Θα φυτεύουμε ντοματούλες και πατατούλες και θα είμαστε μια χαρά». Οι σιδηρόδρομοι θα σκουριάσουν. Οι δρόμοι θα είναι λασπωμένα περάσματα. Τα αυτοκίνητα θα εξαφανιστούν. Οι γέφυρες θα καταστραφούν κατά τι διάρκεια συνεχών πολεμικών αναζωπυρώσεων, στρατιωτικών εκστρατειών και επιδρομών. Τα υποζύγια υπό την προστασία ιδιωτικών φρουρών θα διασχίζουν φορτωμένα τα ποτάμια και θα προχωρούν σε φάλαγγα σε μονοπάτια γεμάτα στροφές. Αν αυτή η εικόνα μοιάζει απόκτημα της φαντασίας στο σύγχρονο άνθρωπο δεν έχει παρά να συγκρίνει την οικονομία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 50 μ.Χ. με την οικονομία στα ίδια εδάφη κατά την περίοδο 650 μ.Χ.

 

Αν πάμε όλοι να ζήσουμε στα χωριά η μαζική μισθωτή εργασία θα εξαφανιστεί ακολούθως με την εξαφάνιση της μαζικής παραγωγής. Την σύγχρονη εργατική τάξη θα την εξαλείψουν ο πόλεμος, οι αρρώστιες, η πείνα και αυτή η ίδια η καταφυγή πίσω στην αγροτική εργασία, όπως ακριβώς εξαλείφτηκαν μαζικά οι εργάτες και οι σκλάβοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τα ίδια αίτια.

 

Το βιοτικό επίπεδο θα μειωθεί αφάνταστα. Οι χωρικοί από κάποιο σημείο και μετά δε θα μπορούν πλέον να εξασφαλίζουν τα μικροπράγματα, τα εργαλεία και τα σκεύη που σήμερα τους παρέχουν τα κέντρα της εξειδικευμένης βιομηχανικής παραγωγής. Κάθε χρόνο θα σπέρνουν τη σοδειά, θα περιμένουν τη βροχή, κι όταν αυτή δε θα έρχεται, θα πεθαίνουν σαν τις μύγες εξαιτίας της πείνας. Κάθε χρόνο θα θερίζουν τη σοδειά τους, θα την κρύβουν από τις περιπλανώμενες συμμορίες των ληστών και των ανέργων στρατιωτών, θα μαζεύονται γύρω από ισχνές φωτιές και θα χρησιμοποιούν τον ελεύθερο χρόνο τους για την κατασκευή και επιδιόρθωση των οικιακών εργαλείων και σκευών.

 

Η συγκεκριμένη περιγραφή αποτελεί ευφάνταστη εικόνα μιας υποθετικής διαδικασίας. Ωστόσο, είναι επί της ουσίας σωστή απεικόνιση του τι ακριβώς θα προέκυπτε αν οι ενδόμυχες τάσεις τις μικροαστικής νοοτροπίας κατάφερναν να φτάσουν σε μαζική πραγμάτωση. Αφήστε λοιπόν τις εύκολες σαχλαμάρες με τις ντοματούλες που θα φυτέψετε και θα τρώτε και ανακαλύψτε το δύσκολο δρόμο της σποράς που θα φέρει ανατρεπτικές σοδιές που θα θερίσει ο νικητής λαός της πόλις και του χωριού. Και ο εργάτης και ο αγρότης.

 

Δεν είναι λύση να πάτε στα χωριά σας και να τρώτε ρίζες, λύση είναι να ενταχτείτε στη δράση για μια κοινωνία ανθρώπων που θα επιβάλει μια παραγωγή που θα υποτάσσεται άμεσα στα συνεταιρισμένα άτομα και της πόλης και της επαρχίας, στα κοινωνικά τους συμφέροντα και γι’ αυτό θα είναι άμεσα κοινωνική. Εφ’ όσον θα είναι κοινωνική, δηλαδή εφ’ όσον όλες οι παραγωγικές διαδικασίες συνενωθούν σε μια κοινωνική παραγωγική διαδικασία, θα γίνουν μέρη, στοιχεία αυτής της ενιαίας διαδικασίας, η υποταγή αυτής της παραγωγής στα κοινωνικά συμφέροντα απαιτεί το συνειδητό συντονισμό των δραστηριοτήτων αυτών που συμμετέχουν στην ενιαία διαδικασία και γι’ αυτό μπορεί να είναι μόνο σχεδιοποιημένη.

 

Δε χρειάζεται λοιπόν να πάτε στα χωριά σας, αυτό που χρειάζεται είναι ένας άμεσα κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής που θα εκφράζεται, στη σχεδιοποιημένη υποταγή της παραγωγής στα κοινωνικά συμφέροντα που είναι κοινά για τους εργάτες της πόλης και τους αγρότες του χωριού.