ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΛΙΓΔΟΠΟΥΛΟΣ

 

Γεννήθηκε το 1898 και το 1916 γράφτηκε ως φοιτητής των μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Αθήνας. Έμενε στην Πλάκα, κοντά στο μνημείο του Λυσικράτη, μαζί με τη χήρα μητέρα του και τις δύο αδελφές του. Μίλαγε γαλλικά και μάθαινε γερμανικά.

 

Το 1916 μαζί με τον Σπύρο Κομιώτη, τον Φραγκίσκο Τζουλάτη και τους αδελφούς Δούμα ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Σοσιαλιστικής Νεολαίας Αθήνας (δεν πρόκειται για τη Νεολαία του ΣΚΑ), που συγκέντρωσε στις τάξεις της πολλούς νέους της εποχής.

 

Το 1917 ο Λιγδόπουλος, μαζί με άλλα μέλη της Σοσιαλιστικής Νεολαίας συνελήφθηκαν και καταδικάστηκαν για την έκδοση του βιβλίου του Κροπότκιν Προς τους νέους. Στη συνέχεια, θα οδηγηθούν στις φυλακές του Ρεθύμνου, αλλά σύντομα θα αποφυλακισθούν με χάρη που θα τους δώσει η κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου, ύστερα από τη διεθνή κατακραυγή που θα ξεσηκώσει το θέμα. Απολογούμενος στο στρατοδικείο, ο Δ. Λιγδόπουλος είχε προειδοποιήσει για την κατάληξη που θα είχε η δίωξη εναντίον του και εναντίον των συντρόφων του, τονίζοντας: «Δεν ενδιαφέρομαι για την καταδίκη μου, αλλά βεβαιωθείτε, κύριε πρόεδρε, ότι η καταδίκη μου θα χρησιμεύσει για καθρέπτης, με τον οποίο ο κόσμος θα γνωρίσει τον πολιτισμό της Ελλάδος».

 

Την ίδια χρονιά τα μέλη της Σοσιαλιστικής Νεολαίας υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό την Οκτωβριανή Επανάσταση.

 

Λίγο αργότερα, ο Λιγδόπουλος υπήρξε ο άτυπος επικεφαλής της επαναστατικής πτέρυγας του ΣΕΚΕ στη διάρκεια του Ιδρυτικού Συνεδρίου του Κόμματος και έδωσε μάχη για την κατοχύρωση του επαναστατικού προσανατολισμού του, ενώ ανέλαβε και τη διεύθυνση του Εργατικού Αγώνα, του επίσημου οργάνου του.

 

Πρωταγωνιστικός ήταν ο ρόλος του και στο 2^ο Συνέδριο του ΣΕΚΕ, οπότε το Κόμμα μετονομάστηκε σε ΣΕΚΕ (Κομμουνιστικό) και αποφάσισε την προσχώρησή του στη Κομμουνιστική Διεθνή.

 

Από το ΣΕΚΕ(Κ) στάλθηκε ως αντιπρόσωπος του στο 2^ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

 

Έφτασε καθυστερημένα και δεν κατόρθωσε να παρακολουθήσει τις εργασίες του Συνεδρίου, αλλά μπόρεσε να συνδέσει το Κόμμα με την Κομμουνιστική Διεθνή.

 

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού επιστροφής του (Οκτώβρης 1920) δολοφονήθηκε μαζί με τον απεσταλμένο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, Ωρίωνα Αλεξάκη, από Τουρκολάζους βαρκάρηδες, που βρίσκονταν στην υπηρεσία των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών.

 

Η απώλεια του Λιγδόπουλου ήταν μεγάλη για το ελληνικό επαναστατικό κίνημα. Σε μια στιγμή που το Κόμμα έβρισκε το δρόμο του, με την ένταξη στην ΚΔ, σε μια στιγμή που μετονομαζόταν σε Κομμουνιστικό στο δεύτερο συνέδριό του (Απρίλης 1920) και εξέλεγε τον ίδιο στην ηγεσία, εκτιμώντας τις υπηρεσίες του, σε μια στιγμή που ο πρωτομάστορας αυτός του κομμουνισμού στην Ελλάδα ήταν άκρως απαραίτητος, ουσιαστικά στην αρχή της επαναστατικής του δράσης, έφευγε από τη ζωή εντελώς άδικα. Κι όμως, είχε καταφέρει να προσφέρει τόσα, ώστε θα παραμένει πάντα μια φωτεινή επαναστατική προσωπικότητα για να δείχνει το δρόμο της ανιδιοτελούς και αταλάντευτης επαναστατικής δράσης.

 

Βιβλίο: Δημοσθένης Λιγδόπουλος, 1898-1920, πρωτοπόροςκομμουνιστής. 100 χρόνια από τη δολοφονία του