ΣΤΙΣ ΑΓΡΙΕΣ ΕΠΟΧΕΣ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΑΤΣΑΛΙ
Ο πόλεμος κυβέρνησης, μεγαλοκαρχαριών και των παπαγάλων τους ενάντια στους εργαζόμενους είναι καθολικός. Οι θυσίες που επιβάλλουν στο λαό πιάνουν τόπο, αλλά για την αφεντομουτσουνάρα τους. Τα χειρότερα έρχονται. Μιλάμε για απόλυτη μείωση μισθών, συντάξεων, γενικά του λαϊκού εισοδήματος, ως συνέχεια των έως τώρα περικοπών και της φοροληστείας. Η ΓΣΕΕ Και η ΑΔΕΔΥ λένε πρώτα να κατατεθούν τα νομοσχέδια και μετά, αν χρειαστεί, αντιδρούμε.
Τι λέτε ρε εργατοπατέρες;
Εσείς θέλετε να βάλετε ταφόπλακα στους αγώνες.
Δεν θέλετε να τους παρεμποδίσουμε.
Δεν θέλετε να ακυρώσουμε την πολιτική που κάνει κόλαση τη ζωή μας.
Δεν θέλετε να διεκδικήσουμε ικανοποίηση όλων των αναγκών μας.
Τώρα είναι ώρα προσωπικής ευθύνης για όλους μας. Συναγερμός, ξεσηκωμός. Τώρα που ξαναβγήκαν στην αγορά οι Πάγκαλοι με τις γνωστές αντικομμουνιστικές αθλιότητες και τους χυδαίους υπαινιγμούς.
Άλλωστε ο κ. Πάγκαλος και οι όμοιοι του λένε ότι το ΚΚΕ είναι στο όριο της αστικής νομιμότητας, γιατί στο Πρόγραμμά του έχει το σοσιαλισμό την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, τη δικτατορία του προλεταριάτου. Όσα και να λένε αυτά θα γίνουν. Το ΚΚΕ δήλωση μετάνοιας στην αστική τάξη ούτε έκανε, ούτε πρόκειται να κάνει.
Όσα και να κάνουν η Ιστορία δε γυρίζει πίσω.
ΚΑΜΙΑ επανάσταση και αλλαγή των κοινωνικών καθεστώτων ακόμη και η ανατροπή της φεουδαρχίας από την αστική τάξη δεν καθορίστηκε από τους νόμους των φεουδαρχών.
Το σύνθημα που φωνάζουν χιλιάδες εργάτες, όχι μόνο κομμουνιστές, «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» θα γίνει πράξη.
Το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, η δικτατορία του κεφαλαίου θα ανατραπεί, θα αντικατασταθεί από το σοσιαλισμό και η εργατική τάξη θα νικήσει ετοιμασμένη για όλες τις μορφές πάλης και χωρίς να μοιράζεται την εξουσία της.
Και να το θυμάστε καλά:
«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στο κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»
Τι λέτε ρε εργατοπατέρες;
Εσείς θέλετε να βάλετε ταφόπλακα στους αγώνες.
Δεν θέλετε να τους παρεμποδίσουμε.
Δεν θέλετε να ακυρώσουμε την πολιτική που κάνει κόλαση τη ζωή μας.
Δεν θέλετε να διεκδικήσουμε ικανοποίηση όλων των αναγκών μας.
Τώρα είναι ώρα προσωπικής ευθύνης για όλους μας. Συναγερμός, ξεσηκωμός. Τώρα που ξαναβγήκαν στην αγορά οι Πάγκαλοι με τις γνωστές αντικομμουνιστικές αθλιότητες και τους χυδαίους υπαινιγμούς.
Άλλωστε ο κ. Πάγκαλος και οι όμοιοι του λένε ότι το ΚΚΕ είναι στο όριο της αστικής νομιμότητας, γιατί στο Πρόγραμμά του έχει το σοσιαλισμό την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, τη δικτατορία του προλεταριάτου. Όσα και να λένε αυτά θα γίνουν. Το ΚΚΕ δήλωση μετάνοιας στην αστική τάξη ούτε έκανε, ούτε πρόκειται να κάνει.
Όσα και να κάνουν η Ιστορία δε γυρίζει πίσω.
ΚΑΜΙΑ επανάσταση και αλλαγή των κοινωνικών καθεστώτων ακόμη και η ανατροπή της φεουδαρχίας από την αστική τάξη δεν καθορίστηκε από τους νόμους των φεουδαρχών.
Το σύνθημα που φωνάζουν χιλιάδες εργάτες, όχι μόνο κομμουνιστές, «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» θα γίνει πράξη.
Το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, η δικτατορία του κεφαλαίου θα ανατραπεί, θα αντικατασταθεί από το σοσιαλισμό και η εργατική τάξη θα νικήσει ετοιμασμένη για όλες τις μορφές πάλης και χωρίς να μοιράζεται την εξουσία της.
Και να το θυμάστε καλά:
«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στο κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»
Κυριακή, 3 Δεκέμβρη 1944. Οι πρώτες ομάδες διαδηλωτών ξεκινούν για το συλλαλητήριο, με κατεύθυνση την πλατεία Συντάγματος
Διαδηλωτές ανάμεσα σε βρετανικά τεθωρακισμένα 
Από τη διαμαρτυρία στην πλατεία Συντάγματος, 4 Δεκέμβρη 1944
Η διαδήλωση, τη στιγμή που περνούσε μπροστά από τα Προσφυγικά της Λ. Αλεξάνδρας
Αγγλικά τανκς χτυπούν τα γραφεία του ΕΑΜ, στην οδό Κοραή
Τρίτη, 5 Δεκέμβρη 1944. Τα πρώτα οδοφράγματα στήνονται στις γειτονιές της Αθήνας 
Σχόλια
Τα είπες όλα !
Τα ... έδειξες όλα !
Δεν μένει παρά να συμφωνήσουμε και ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ !
Προβοκατόρικα ίσως και κυρίως για να δούμε μία άλλη πτυχή σχολιάζω και προσθέτω στα ανωτέρω και τούτο: όταν ο Μαρξ -με άλλο ύφος και άλλη φρασεολογία- έθεσε τη βάση του προηγούμενου συνθήματος είχε δίκιο μια και αναφερόταν σε μία χώρα όπου η απόλυτη πλειοψηφία των εργαζομένων (και της κοινωνίας φυσικά) ήταν αγρότες κι εργάτες-εργαζόμενοι).
Στην Ελλάδα όμως κυριαρχεί η μικροαστική και η μεσοαστική τάξη -πρωτίστως από ελεύθερους επαγγελματίες και οικογενειακές επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών και τεχνικών δραστηριοτήτων. Πώς να ονομάσω "εργάτες" το 34-38% των ελεύθερων επαγγελματιών (εννοείται όχι αστικής τάξης και κάτω των 100.000 € το έτος) και το 16% των μικροαστών; Και εκείνο το 8-12% των αγροτών;
Γιατί, λοιπόν, το δίκιο του μειοψηφούντα εργάτη είναι νόμος κι όχι το δίκιο κάθε πολίτη, η ελευθερία κάθε πολίτη -μέσα από τη συλλογικότητα και τη συνεργασία (είμαι αναφανδόν κατά του ατομισμού και των σχετικών φιλελεύθερων απόψεων)- στην ποιότητα ζωής;
Παραβλέπεις καλέ μου φίλε το γεγονός ότι η ανάπτυξη του καπιταλισμού αυξάνει και την εργατική τάξη; Αυτό είναι κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα και από τα στοιχεία της αστικής στατιστικής που αποκαλύπτουν ότι αυξάνεται η μισθωτή εργασία. Και όσο και αν όλοι όσοι αμείβονται με μισθό, δεν ανήκουν στην εργατική τάξη, εντούτοις η συντριπτική πλειοψηφία των μισθωτών ανήκει στην εργατική τάξη.
Δεν μπορεί να αυξάνονται οι μισθωτοί και να παραμένει στάσιμη ή να μειώνεται η εργατική τάξη. Δεν μπορεί να αυξάνεται συνολικά η απασχόληση, να αυξάνονται οι διαστάσεις του κεφαλαίου και της παραγωγής και η εργατική τάξη να μην αυξάνεται.
Πρόχειρα, για να μην μπλέξουμε με αριθμούς και με την επιφύλαξη να μην έχω συγκρατήσει τα ποσοστά: Η εργατική τάξη αποτελεί το 80% των μισθωτών, ενώ οι μισθωτοί αποτελούν το 65% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Η δε εργατική τάξη αποτελεί το 55% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.
Σε ότι έχει σχέση με τη μείωση της βιομηχανίας, άρα και του βιομηχανικού προλεταριάτου, αυτή η αντίληψη θεωρεί λαθεμένα και ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ότι οι τηλεπικοινωνίες, η ενέργεια, οι μεταφορές κλπ., ανήκουν ως τομείς στις υπηρεσίες και όχι στη βιομηχανία που πραγματικά ανήκουν. Γι' αυτό και προβάλλει την άποψη περί μείωσης της βιομηχανικής εργατικής τάξης.
Από κει και πέρα οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες κτλ. ανήκουν στα λαϊκά στρώματα, είναι ταξικοί σύμμαχοι της εργατικής τάξης, έχουν κοινό εχθρό, κοινά συμφέροντα και επιβάλετε να οργανώσουν κοινούς αγώνες.
Συμπληρώνω δε ότι οι μικροαστοί τεχνίτες, οι μετανάστες που εργάζονται παράνομα, ο άτυπος τομέας της οικονομίας (συμπληρωματικών εισοδημάτων και βοήθεια από μέλη της οικογένειας) δεν αποτελούν χαρακτηριστικά της εργατικής τάξης, αλλά μάλλον της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης και του αγροτικού κόσμου.
Επειδή, διαφωνούμε, θα ήθελα να μου εξηγήσεις με ποια λογικό είναι αντεπιστημονική η ανωτέρω κατάταξη. Σχετικά δε με τη συμμαχία, θα έλεγα ότι είναι φυσικοί σύμμαχοι, αλλά μην ξεχνάς ότι αυτοί είναι κυρίως που αποπροσανατολισμένοι στηρίζουν κατά κύριο λόγο δεξιές αποκλίσεις και την άκρα δεξιά.
«Με τη λέξη αστική τάξη εννοούμε την τάξη των σύγχρονων καπιταλιστών, που είναι κάτοχοι των βασικών μέσων παραγωγής και που εκμεταλλεύονται τη μισθωτή εργασία. Με τη λέξη προλεταριάτο, εννοούμε την τάξη των σύγχρονων μισθωτών εργατών που, επειδή δεν κατέχουν καθόλου δικά τους μέσα παραγωγής, είναι αναγκασμένοι να πουλούν την εργατική τους δύναμη για να μπορούν να ζήσουν»
(Σημείωση του Φ. Ένγκελς στην αγγλική έκδοση του έργου «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» του 1888).
Δεν αρκεί όμως μόνο το κριτήριο των σχέσεων με τα μέσα παραγωγής, γι’ αυτό λατρεύω τον Λένιν, γιατί πήγε των Μαρξισμό ένα βήμα παραπέρα.
Σύμφωνα με το λενινιστικό ορισμό για τις τάξεις Προλετάριος είναι αυτός ο οποίος:
α) δεν έχει μέσα παραγωγής και πουλάει την εργατική του δύναμη στους καπιταλιστές,
β) συμμετέχει στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής σαν καταπιεζόμενος και εξαρτημένος, με σκοπό να εξασφαλίσει τα μέσα για την ύπαρξή του,
γ) παίζει στην οργάνωση της κοινωνικής παραγωγής ρόλο εκτελεστικού οργάνου,
δ) παίρνει το εισόδημά του με τη μορφή του μισθού ή του ημερομίσθιου, ενώ οι διαστάσεις του εισοδήματός του είναι μικρές.
Και για να τελειώσω, θα ήθελα να σου θυμίσω ένα απόσπασμα, που ίσως να το έχεις διαβάσει, του Ιταλού μαρξιστή Σεμπαστιάνο Τιμπανάρο, κατάλληλο για τη συζήτηση που ανοίξαμε. «... ανάμεσα στην επανάσταση, που, θα πραγματοποιηθεί κάποια μέρα, και τη σημερινή κατάσταση αποπολιτικοποίησης, απάθειας και αποστράτευσης, στην οποία βρίσκεται μεγάλο μέρος των εργαζομένων και γενικά του λαού, υπάρχει ένα κενό που πρέπει να πληρωθεί, να ξαναδημιουργήσουμε στους καταπιεσμένους μια ανταγωνιστική συνείδηση, να αποκαλύψουμε το ψεύδος των δήθεν κοινών συμφερόντων (κοινών ιδανικών και τρόπων ζωής) και της προσπάθειας συμφιλίωσης καταπιεστών και καταπιεζομένων».
Αυτό με νοιάζει εμένα και με πονάει: η ουσία. Οι λέξεις έρχονται μετά, και ξέρω πως καταλαβαίνεις, τι εννοώ όταν λέω ότι κατατάξεις που στηρίζονται στην αντίληψη που θέλει ως βιομηχανικό προλεταριάτο το χειρώνακτο προλεταριάτο, όχι μόνο δεν μπορούν να οδηγήσουν σε ασφαλή συμπεράσματα στην προσέγγιση του ζητήματος των κοινωνικών τάξεων, αλλά δεν οδηγούν και σε επιστημονική, από τη σκοπιά της μαρξιστικής λενινιστικής κοσμοθεωρίας, έρευνα, η οποία δεν είναι απλά και μόνο κοινωνική, αλλά ταυτόχρονα οικονομική, δηλαδή κοινωνικοοικονομική. Αφού η οικονομική βάση της κοινωνίας είναι οι παραγωγικές σχέσεις αυτές καθορίζουν και τις κοινωνικές τάξεις και τις μεταξύ τους σχέσεις. Ακόμη και αν δεχτώ όλα αυτά που περιγράφεις, με την έννοια των αλλαγών στην οργάνωση της παραγωγής και της εργασίας, αυτό καθόλου δεν αλλάζει επί της ουσίας τις ταξικές σχέσεις.