Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΔΕΤΕΡΗ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ

Όπως και να το δει κανείς η περίοδος που ζούμε είναι μια περίοδος πλούσια σε περιεχόμενο. Νομίζω, πως καμιά από τις περιόδους της τελευταίας δεκαετίας δεν θα είναι τόσο πλούσια σε γεγονότα, όσο η περίοδος που έρχεται. Στον οικονομικό τομέα, τα χρόνια αυτά είναι χρόνια της συνεχιζόμενης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Η κρίση μας έχει αγκαλιάσει όλους. Η κρίση λυσσομανά, όχι μονάχα στη σφαίρα της παραγωγής και του εμπορίου. Μεταφέρθηκε επίσης και στη σφαίρα της πίστης και της νομισματικής κυκλοφορίας, ανατρέποντας τις πιστωτικές και συναλλαγματικές σχέσεις που υπήρχαν ανάμεσα στις χώρες. Αν παλιότερα συζητούσαν ακόμα κάπου - κάπου, για το αν υπάρχει ή όχι παγκόσμια οικονομική κρίση, σήμερα δε συζητούν πια γι' αυτό, γιατί η ύπαρξη της κρίσης και των καταστροφικών της συνεπειών είναι ολοφάνερη. Σήμερα συζητούν πια για κάτι άλλο: Μπορούν άραγε να βγουν από την κρίση ή δεν υπάρχει διέξοδος, και αν υπάρχει διέξοδος πώς να την πραγματοποιήσουν. Η νέα παράσταση που δίνει η ελληνική κυβέρνηση είναι ενδεικτική των «ειλικρινών» προθέσεων τους. «Κυνηγάμε τους φοροφυγάδες» ονομάζετε και βρίσκεται σε εξέλιξη. Δεν είναι τίποτα άλλο από στάχτη στα μάτια του λαού για να προωθείται ανεμπόδιστο το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής. Ντόρος να γίνεται, να στρέφεται η προσοχή του κόσμου σε κραγμένες περιπτώσεις φοροδιαφυγής, να ξεχνά τη μεγάλη αρπαχτή που γίνεται σε βάρος των εργαζομένων, συνολικά των λαϊκών στρωμάτων μέσα από την τρομαχτική αύξηση τόσο των άμεσων όσο και των έμμεσων φόρων. Και το σημαντικότερο, να περνά στις λαϊκές συνειδήσεις η θέση ότι όλο αυτό το θέατρο είναι το περίφημο «κράτος δικαίου», έτσι που να σβήνει η πραγματικότητα ενός κράτους από και για το κεφάλαιο.

Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι τα χρόνια που έρχονται θα είναι χρόνια παραπέρα όξυνσης των σχέσεων, τόσο ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες, όσο και στο εσωτερικό αυτών των χωρών. Στην Ουάσιγκτον για παράδειγμα, προσπαθούν τώρα να ορίσουν τί είναι το κεφάλαιο. Ναι… δεν είναι αστείο. Είναι ένα νομοσχέδιο 2600 σελίδων, που ανάθεμα κι αν καταλάβει κανείς από αυτούς τί ψηφίζει, για να καθοριστεί τί είναι κεφάλαιο και τι όχι. Αφού καθοριστεί αυτό, η μάχη θα δοθεί για το πόσο κεφάλαιο πρέπει να έχει στη άκρη κάθε τράπεζα. Εκτός τζόγου και αεραγωγών. Και φυσικά αφού ξεκαθαριστεί κι αυτό, θα αρχίσει η κλοτσοπατινάδα για το πώς θα μπει τάξη στην αγορά ρίσκου δανείων και τα Hedge Funds. Πρακτικό συμπέρασμα; Ο καπιταλισμός δεν ξέρει τί είναι κεφάλαιο! Χρησιμοποιώντας ανώτερα μαθηματικά, σημάδεψε τόσο πολύ την τράπουλα, που τα μπέρδεψε και έχασε παίζοντας με τον εαυτό του!
Η σημερινή οικονομική κρίση στις καπιταλιστικές χώρες διαφέρει απ' όλες τις ανάλογες κρίσεις, ανάμεσα στα άλλα, και με το ότι, όπως δείχνουν τα πράγματα θα είναι η πιο μακρόχρονη και παρατεταμένη από όλες τις προηγούμενες. Αν παλιότερα οι κρίσεις τελείωναν μέσα σ' ένα – δυο, άντε πέντε χρόνια, η σημερινή κρίση μάλλον θα «σπάσει» το ρεκόρ, καταστρέφοντας χρόνο με το χρόνο την οικονομία των καπιταλιστικών χωρών και κατατρώγοντας το λίπος που είχαν συσσωρεύσει τα προηγούμενα χρόνια. Δεν υπάρχει τίποτα το καταπληκτικό στο γεγονός ότι η κρίση αυτή είναι πιο βαριά από όλες τις κρίσεις. Ακόμα κι αν ξεπεραστεί η επόμενη θα έρθει πιο σύντομα και θα είναι πιο σφοδρή. Αυτό το ξέρουν καλά οι «φρουροί της ελληνικής αστικής εξουσίας» γι’ αυτό προβάλουν στα κανάλια τους δηλώσεις της εκπροσώπου του ΔΝΤ, ότι δε ζητείται κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα. Το σύνολο, όμως, της τοποθέτησής της προαναγγέλλει από κατάργηση της κυριακάτικης αργίας ως και πλήρως απελευθερωμένο ωράριο, παραπέρα χτύπημα δηλαδή στο κρίσιμο μέγεθος που λέγεται «σταθερός χρόνος εργασίας», όπου κάθε «ελαστικότητά» του σημαίνει αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης. Βεβαιώνει για αύξηση της ανταγωνιστικότητας μέσα από την τήρηση των συμφωνημένων, που σε απλή μετάφραση για το κεφάλαιο σημαίνει με κάθε τρόπο πιο φτηνοί εργάτες.

Να μην ξεχάσω και τις διάφορες «προοδευτικές» και «αριστερές» φωνές που προβάλλουν την άποψη ότι η ελληνική κυβέρνηση, στην οικονομία, υποτάσσεται στο ΔΝΤ. Ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, δεν μπορεί να απευθύνεται στο λαό ζητώντας του να συναινέσει σε θυσίες για ένα καλύτερο αύριο, εφόσον οι θυσίες αυτές, σκληρές, απάνθρωπες, επιβάλλονται από το ΔΝΤ. Εδώ υπάρχουν πολλά ψέματα για να κρυφτεί η πραγματική αλήθεια. Γιατί η κυβέρνηση απευθύνεται στο λαό για στήριξη αυτών των μέτρων προκειμένου να βγει η οικονομία από την κρίση, τα ελλείμματα και τα χρέη ως «αναγκαίο κακό». Η πολιτική και τα μέτρα είναι προαποφασισμένα από την ΕΕ, πριν την προσφυγή στο μηχανισμό ΔΝΤ - ΕΕ, προσφυγή που επίσης αποφασίστηκε στην ΕΕ. Αστική κυβέρνηση που ζητά συναίνεση από το λαό για σκληρά μέτρα προκειμένου να έρθουν καλύτερες μέρες, ψεύδεται γιατί τα μέτρα είναι μόνιμα, επειδή το κεφάλαιο δεν έχει περιθώρια να κάνει παραχωρήσεις ακόμη και αν ξεπεραστεί η κρίση. Το «διά ταύτα» αυτής της άποψης, για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με έξοδο από την Ευρωζώνη, συσκοτίζει το γεγονός ότι έξοδος από την ΕΕ σε αντίθεση με τον αντιμονοπωλιακό δρόμο ανάπτυξης σημαίνει διαφορετικές αντιλαϊκές επιλογές υπέρ του κεφαλαίου. Η οικονομία δεν είναι ουδέτερη, αλλά καπιταλιστική.

Διαβάστε ακόμα:

Ανησυχούν για το εύρος και τη διάρκεια της ανάκαμψης

Μπαράζ βάρβαρων μέτρων στα κράτη - μέλη