ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΛΑΟΣ

Το ΚΚΕ έχει την στρατηγική του, για άλλους σωστή για άλλους λάθος, για κάποιους κάνει λίγα, για άλλους κάνει πολλά, τόσα πολλά που κινείται στα όρια τις νομιμότητας ΤΟΥΣ, όπως λένε. Το θέμα όμως είναι τι κάνει ο λαός. Το ΚΚΕ δεν είναι αντικαταστάτης ούτε εκπρόσωπος του λαϊκού παράγοντα. Σύμμαχος είναι. Ότι και να κάνει το ΚΚΕ αν οι περισσότεροι εργαζόμενοι άνθρωποι κάθονται και κλαίνε παρέα με τους παρουσιαστές των δελτίων, στα κανάλια των μεγάλων αφεντικών για την κατάρρευση της λυκοσυμμαχίας, όσο λαϊκές οικογένειες κάθονται στον καναπέ και ακούνε από τους καλοπληρωμένους αναλυτές των μεγάλων αφεντικών, τα σενάρια και τις προτάσεις για την διάσωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης των πολυεθνικών, δεν θα καταφέρουμε τίποτα.

Από την άλλη έχουμε αυτούς που λένε ότι το ΚΚΕ είναι κομμάτι του συστήματος. Δεν αναφέρομαι στους πληρωμένους προβοκάτορες που διαδίδουν με κάθε τρόπο και μέσω τέτοιες αστειότητες. Αυτοί κάνουν την δουλειά τους και όταν έρθει η ώρα, θα πάρουν αυτό που τους αξίζει. Απευθύνομαι στους λαϊκούς ανθρώπους που υιοθετούν και παπαγαλίζουν παρόμοιες απόψεις.

Δεν μπορώ να σκεφτώ που μπορεί να βασιστεί κάποιος για να ταυτίσει το ΚΚΕ με το σύστημα. Το ΚΚΕ καθόρισε τη στρατηγική του καθαρά στο 15ο συνέδριό του το 96 («Το ΚΚΕ, πρωτοπόρο, συνειδητό και οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης, έχει τελικό του σκοπό την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού»), όπου και ψήφισε το Πρόγραμμά του, ήταν δηλαδή προγραμματικό συνέδριο. Παίρνω για αρχή αυτό το συνέδριο γιατί αυτό καθορίζει μέχρι σήμερα την πολιτική του ΚΚΕ, λόγω προγράμματος. Το πρόγραμμα για ένα κόμμα «νέου τύπου», σύμφωνα με τις αρχές που καθόρισε ο Λένιν, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής του και είναι το πιο ισχυρό πολιτικό του κείμενο. Αυτό το κείμενο μαζί με το καταστατικό, είναι τα δύο κείμενα στα οποία πρέπει να συμφωνήσει κάποιος που θέλει να γίνει μέλος του ΚΚΕ. Και τα δυο κείμενα καθορίζουν σχεδόν στο σύνολο όλα τα υπόλοιπα που χρειάζεται κάποιος για να είναι μέλος του ΚΚΕ.

Όσο για αυτούς που παραδίνουν μαθήματα επαναστατικότητας στο ΚΚΕ, και έχουν το θράσος να λένε ότι το ΚΚΕ αποφεύγει να συγκρουστεί με την αστυνομία, έχω να τους πω ότι, μόνο τα τελευταία, χρόνια στελέχη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ έχουν συγκρουστεί δεκάδες φορές, στα λιμάνια, στις πύλες των εργοστασίων, σε καταλήψεις υπουργείων, με τους τραμπούκους στην Μανωλάδα και αλλού. Δεκάδες δικαστικές διώξεις εκκρεμούν σε βάρος μελών του ΠΑΜΕ για αυτήν ακριβώς την δράση τους, ενώ αρκετά άλλα έχουν καταλήξει κατά καιρούς στις εντατικές των νοσοκομείων. Άλλωστε και η σύγκρουση στην τελευταία μεγάλη 48ωρη απεργία και περικύκλωση της βουλής, με κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς έγινε. Το γεγονός ότι δεν φορούσαν τη στολή των ΜΑΤ, αλλά αυτή των κουκουλοφόρων, δεν αλλάζει τον ρόλο τους. Εξ άλλου είχαμε σχετικά πρόσφατα περιστατικό σύγκρουσης με τα ΜΑΤ, το καλοκαίρι στο λιμάνι του Πειραιά. Με λίγα λόγια οι άνθρωποι που στρατεύονται με το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, χωρίς (πρέπει να το τονίσω αυτό) να είναι όλοι μέλη η οπαδοί του ΚΚΕ, ΛΑΜΠΟΥΝ με την παρουσία και την δράση τους. Εκείνο λοιπόν, που το ΚΚΕ δεν κάνει, είναι το να θεωρεί την σύγκρουση με την αστυνομία σε κεντρικό επίπεδο, σαν την κορωνίδα της σύγκρουσης με την αστική τάξη.

Το ΚΚΕ δεν είναι ούτε Φάρος, ούτε πυξίδα, ούτε άστρα και οράματα όπως πιστεύουν μερικοί. Το ΚΚΕ δεν είναι από τα κόμματα που σου λένε «ψήφισε με και μετά άραξε στον καναπέ, αναλαμβάνω να σε σώσω εγώ» Το ΚΚΕ είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του: Κομμουνιστικό Κόμμα! Σαν κομμουνιστικό ,και μάλιστα «νέου τύπου», διέπεται από τις αρχές και την κοσμοθεωρία του Μαρξισμού-Λενινισμού. Ο μαρξισμός στην ανάλυση του για την λειτουργία των ανθρώπινων κοινωνιών, διδάσκει πως όλες οι εκφάνσεις του κοινωνικού βίου χτίζονται πάνω σε μία βάση που έχει να κάνει με το πόσο και το πως κάθε κοινωνία παράγει τα απαραίτητα υλικά αγαθά που της επιτρέπουν να αναπτυχθεί. Για να ανατρέψεις λοιπόν την καπιταλιστική κοινωνική δομή, πρέπει να χτυπήσεις την παραγωγική βάση της, και όχι το πολιτικό της εποικοδόμημα. Καταλαβαίνεις λοιπόν αδελφέ μου αναγνώστη, ότι το κύριο και ουσιαστικό πεδίο της αντιπαράθεσης με την αστική τάξη, δεν βρίσκεται παρά στους χώρους δουλειάς, εκεί που η εκμετάλλευση παίρνει σάρκα και οστά, ή για να σου μιλήσω και λίγο «κομμουνιστικά» εκεί που παράγεται η υπεραξία.