ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΩΝ
Η προσωπική μου πείρα με έχει διδάξει τα εξής :
Η εργατική νομοθεσία ήταν ανέκαθεν διάτρητη από
δικονομικές διατάξεις υπέρ του "ιερού" διευθυντικού δικαιώματος των
εργοδοτών που διασφαλίζεται απόλυτα στο αστικό δίκαιο. Εκτός αυτού η
καθυστέρηση απονομής της δικαιοσύνης που οφείλεται και στην σκόπιμη υποστελέχωση
του δικαστικού σώματος από τις αστικές κυβερνήσεις, σε συνδυασμό με το υψηλό
κόστος προσφυγής στις αλληλοαναιρούμενες βαθμίδες της δικαιοσύνης έχουν
καταντήσει απρόσιτο έως αδύνατο το δικαίωμα δικαστικής προστασίας των
εργαζόμενων στα πλαίσια του αστικού κράτους. Το αποτέλεσμα της δικαστικής
πλευράς του αγώνα των εργαζόμενων πάντα σημαδεύεται από μια ερμαφρόδιτη
δικαστική απόφαση (όχι με ευθύνη του δικαστή) που ναι μεν αναγνωρίζει ως
καταχρηστική την απόλυση, αλλά υπάρχει πάντα το παράθυρο ερμηνείας στην εφαρμογή
της, διότι υπερισχύει το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη που είναι ο τελικός
κριτής υπεράνω της δικαστικής απόφασης, αν θα δεχτεί τελικά την παροχή εργασίας
από τον απολυμένο εργαζόμενο, αν και είναι υποχρεωμένος να του καταβάλλει τους
μισθούς.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα από τα χιλιάδες παρόμοια είναι
και η περίπτωση των καθαριστριών που αν και η απόλυση κρίθηκε παράνομη, αν και
λαμβάνουν τους μισθούς μέχρι την ημερομηνία έκδοσης της δικαστικής απόφασης, η
κυβέρνηση αρνείται την αποδοχή εργασίας των καθαριστριών και απαγορεύει την
είσοδο τους στον εργασιακό χώρο.
Ο στόχος της κυβέρνησης λοιπόν είναι να εξαλείψει το
νομικό κενό που έδωσε την δυνατότητα στον δικαστή να εκδώσει θετική απόφαση. Το
νομικό κενό που απετέλεσε και νομικό έρεισμα για τις εργαζόμενες ήταν ότι το
αντικείμενο εργασίας τους υπήρχε κατά την στιγμή της απόλυσης όπως υπήρχε και η
ανάγκη του εργοδότη να αποδεχτεί τις υπηρεσίες των καθαριστριών. Επομένως ο
άμεσος στόχος της κυβέρνησης είναι να ολοκληρώσει την διαδικασία σύναψης
συμβάσεων με ιδιωτικές εταιρείες καθαρισμού, έτσι ώστε να εξαλειφθεί το νομικό
έρεισμα των εργαζόμενων, και στην συνέχεια να προχωρήσει στην εκ νέου απόλυση
τους που δεν θα είναι δυνατόν να προσβληθεί δικαστικά.
Από το παράδειγμα αυτής της περίπτωσης και χιλιάδων άλλων
παρόμοιων προκύπτει ότι η ταξική πάλη δεν κρίνεται στις δικαστικές αίθουσες
αλλά στο πεζοδρόμιο.... Γι' αυτό χρειάζεται να δυναμώσει η ταξική πάλη, η
αλληλεγγύη και ο συντονισμός των Σωματείων να δυναμώσουν τα Ταξικά Συνδικάτα
παραμερίζοντας από τις ηγεσίες τους κυβερνητικούς εργοδοτικούς συνδικαλιστές
που παρεμποδίζουν την διαδικασία ανασύνταξης του κινήματος...
Σχόλια