Ο ΣΠΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΑΡΓΗΣΕΙ, ΘΑ ΦΥΤΡΩΣΕΙ

Χωρίς τις μικρές και μεγάλες εστίες αντίστασης μέσα στα εργοστάσια για να μην περάσουν οι μειώσεις των μισθών.

Χωρίς το προσωπικό και συλλογικό ρίσκο και την άρνηση στην εκ περιτροπής εργασία, στα σπαστά ωράρια, στην απλήρωτη εργασία.

Χωρίς την καθημερινή μάχη μέσα στους χώρους δουλειάς απέναντι σε κάθε σφετερισμό του κεφαλαίου…

…οι απώλειες συνολικά για την εργατική τάξη θα είναι ακόμα μεγαλύτερες.

Δεν είναι απάντηση στον τυφώνα που μας εξαπέλυσαν να βάλουμε το κεφάλι στην άμμο. Κάθε υποχώρηση, κάθε συμβιβασμός στις αξιώσεις των αφεντικών μας, αποδείχτηκε περίτρανα όλα τα χρόνια της κρίσης, έχει ακόμα μεγαλύτερο κόστος για τους εργαζόμενους.

Δεν «έσωσαν» τους μισθούς τους όσοι εργαζόμενοι αποδέχτηκαν μείωση μισθών. Οι εργοδότες επανήλθαν ακόμη δριμύτεροι, ακόμα πιο προκλητικοί.

Δεν έσωσαν τις θέσεις εργασίας όσες ηγεσίες συνδικάτων αποδέχτηκαν τις περικοπές μισθών, έμειναν άβουλοι και υπάκουοι στη γωνία.

Το τσουνάμι των απολύσεων γιγαντώνεται. Οι Σειρήνες της «κοινωνικής ειρήνης» αποδείχτηκαν οι χειρότεροι σύμβουλοι. Οι μάνατζερ του «μικρότερου κακού» και της υποταγής, έγιναν οι ηθικοί σπόνσορες της ήττας.

Μόνο η δικιά μας ανυπακοή, η δικιά μας αλληλεγγύη και η δικιά μας οργάνωση μπορούν να αντιστρέψουν τη φορά των πραγμάτων. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, ακόμα και αν αυτό δεν είναι πάντα άμεσα ορατό. Ο σπόρος των αγώνων, ακόμα και αν αργήσει, θα φυτρώσει. Στην ερημιά της απραξίας και των συμβιβασμών τίποτα δεν πρόκειται ν' ανθίσει. Η γη θα μείνει στέρφα όση υπομονή και αν επιδειχθεί.