ΝΑΙ, ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΙΟ. ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΓΡΑΦΙΚΟΣ

Κάθε φορά, που ζυγιάζω τις σκέψεις μου, και μου μένουν οι βαρύτερες και οι ταυτισμένες με την ψυχή και τα “πιστεύω” μου, αυτόματα ακούω και τις “Σειρήνες” της κομψής έκφρασης. Να ειπωθούν έτσι, ούτως ώστε, να μη διαστρεβλωθούν, παρανοηθούν, μην ενοχλήσουν ή θίξουν κάποιους , που εδεχόμενα δε τους αξίζει. 

Τις “Σειρήνες” που προσπαθούν, να με παραπλανήσουν, ν’ ασπαστώ τη γελοία αυτή νοοτροπία της πολιτικής, που σε θέλει να είσαι αγαπητός και αποδεκτός σε όλους. Έτσι δηλαδή, όπως μιλούν οι Δήμαρχοι, οι πολιτικοί και οι δημοσιοσχεσίτες. Ο καλός με όλους. Ο Επιτήδειος ουδέτερος, ο σοφός - ανώδυνος, και ο “γελάω με τ’ αστεία σας χωρίς να μου αρέσουν”. Αυτή η καρικατούρα του “φαίνεσθαι”. Να είμαι ο καλλιτέχνης, που επικοινωνώ με τον κόσμο μόνο με τα τραγούδια μου. Ν ανοίγω το στόμα μου, μόνο για να τραγουδήσω. Πιστέψτε με, είναι πιο σίγουρος τρόπος, για να γίνεις “φασουλής”., κι ο πιο πονηρός για να μην στοχοποιείσαι, απ’ αυτούς που δε συμφωνούν μαζί σου. Να καταπίνω και να χωνεύω. Να σου φαρμακώνουν το προσωπικό όνειρο, και το μέλλον και να πρέπει, να λές “Παιδιά!..πάλι καλά, που ζούμε”. Να είσαι το στερεότυπο και το μοντέλο ανθρώπου που ταυτίζεται, με το γενικώς παραδεκτό, ακόμη κι αν αυτό το βλέπεις νοσηρό. Να είσαι το “Πρέπει”. Το “Πρέπει” που υποτάσεται, σε κάθε τι, που σε πληγώνει. Να πρέπει να δηλώνεις και λίγο θρήσκος, να είσαι και λίγο χαμαιλέων, διαχρωματικός, διακομματικός…. καλός οικογενειάρχης. Να φαίνεσαι τέλειος. Να τηρείς το πρωτόκολλο. Να φαίνεσαι ντόμπρος, ειλικρινής βασικό! Η αλήθεια, να είναι άγνωστη λέξη, και προσόν του “μικρού και του τρελλού”. 

Αν εσύ πείς την αλήθεια, να θεωρείται γραφικός. Λέξη Ρετσινιά.!! Την κολλάνε στους “διαφορετικούς”, που βγάζουν την ψυχή τους, με τον άκομψο τρόπο, κι είναι συνώνυμη του τρελλού. Γραφικός στη σημερινή ελληνική κοινωνία, του “Άκου, βλέπε, σώπα”, μπορεί να θεωρηθεί οποιοσδήποτε αντιδρά και αρνείται, να ενταχθεί, στην ανταγωνιστική δόμηση της αγοράς, και στην καθεστικυϊα τάξη πραγμάτων, του μη πολιτισμού, της ανασφάλειας του πολίτη, της μη Παιδείας, του ανύπαρκτου αθλητισμού, των μαριονετών μέσων ενημέρωσης, και τόσων, τόοοσων άλλων! Θεωρούνται γραφικοί, και ουτοπιστές, κι αυτοί που διεκδικούν, και χαλάν την ησυχία των κοιμωμένων. Ακόμη, όσοι θέλουν μια πανανθρώπινη στοιχειώδη ελευθερία, ακόμη κι αυτή την απλή του λόγου, όσοι ζητάνε δικαιοσύνη μέσα σ’ αυτή τη Ζούγκλα, όσοι ζητάνε αξιοκρατία, όσοι δουλεύουν και διεκδικούν, από κωφούς εργοδότες, ένα αξιοπρεπές μερίδιο, απ’ τον πλούτο που παράγουν οι ίδιοι, όσοι ζητούν να μην είναι η αστυνομία, ιδιωτικός στρατός της Κυβέρνησης, των πολιτικών, και των βιομηχάνων, αλλά του κοσμάκη, κι όσοι θέλουν να διαλέγουν οι ίδιοι, αυτούς που θέλουν να τους κυβερνήσουν. 

Ψιλά γράμματα, μάλλον γραφικότητες….


Παντελής Θαλασσινός