Ας μιλήσουμε για «λίγο» ή για «πολύ» κράτος.

Όταν πέφτει χιόνι, η Ελλάδα κόβεται στα δυο. Όταν βρέχει, η Αθήνα, η Πάτρα, η Κόρινθος, η Θεσσαλονίκη, ο Έβρος «πνίγονται». Όταν κάνει ζέστη, η ΔΕΗ παθαίνει μπλακάουτ. Όταν μπαίνει ο χειμώνας, η νησιωτική χώρα γίνεται απρόσιτη. Όταν πιάνουν φωτιές, η Πάρνηθα, η Πεντέλη, η Χαλκιδική καίγονται. Όταν ένα νεογέννητο χρειάζεται φροντίδα πεθαίνει, γιατί το ΕΚΑΒ δε διαθέτει ασθενοφόρο.

Όλα αυτά μπορούν να περιγραφούν με τις λέξεις που χρησιμοποιούν όλα αυτά τα χρόνια τα σαΐνια του νεοφιλελευθερισμού που κατοικοεδρεύουν σε Ρηγίλλης και Χαριλάου Τρικούπη: «Λιγότερο κράτος»...

Βέβαια, ο καπιταλισμός δεν είναι τόσο ανόητος όσο θέλουν να τον παρουσιάζουν οι εκπρόσωποί του. Ούτε οι εκπρόσωποί του είναι ανόητοι. Απλώς ...«το παίζουν».

Αυτοί ξέρουν: Όταν μιλούν για «λιγότερο κράτος», εννοούν εκείνες τις λειτουργίες του κράτους που αφορούν στο δημόσιο συμφέρον.

Αυτό το κράτος είναι που το θέλουν «λιγότερο», «μικρότερο», ξεπουλημένο και παραδομένο στους ιδιώτες, στους εργολάβους, στους εμπρηστές, στους καταπατητές, στους «επενδυτές».

Αντίθετα, εκείνο το σκέλος του κράτους που εξασφαλίζει την εξουσία των ιδιωτών, των εργολάβων, των εμπρηστών, των καταπατητών, των «επενδυτών», και «μεγάλο» είναι, και «στιβαρό», και πανταχού παρόν:

Η Αστυνομία τους, που δέρνει φοιτητές και βασανίζει κρατουμένους, είναι και «μεγάλη» και παρούσα. Η Δικαιοσύνη τους, που καταδικάζει τις απεργίες σαν «παράνομες», που απαγορεύει τις προσλήψεις των συμβασιούχων και που αθωώνει τους υπευθύνους για εγκλήματα που ξεκινούν από το «Σαμίνα» και φτάνουν στη «Ρικομέξ», διαθέτει και «μεγάλο» νομοθετικό οπλοστάσιο, και - κυρίως - παρά το «τυφλό» της μάτι, διαθέτει αλάνθαστο ταξικό ένστικτο.

Το κράτος τους, ούτε ουδέτερο είναι, ούτε η λειτουργία του σχετίζεται με το μέγεθος και την «ποσότητά του».

Στο «λιγότερο» κράτος τους είναι που οι «πολλές» και «παχυλές» μίζες πάνε κι έρχονται, στο «λίγο» κράτος τους είναι που οι διοικητές των εκποιημένων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας διπλασιάζουν τους εξωφρενικούς μισθούς τους.

Όταν, φυσικά, θέλουν «πολύ» κράτος, και πάλι φροντίζουν να το έχουν: Με τους νόμους που ψηφίζουν, με την ενίσχυση των κατασταλτικών του λειτουργιών, με τον προσανατολισμό που του δίνουν, είτε όταν ληστεύουν τα αποθεματικά των Ταμείων, είτε όταν ληστεύουν τον πλούτο του τόπου, από παραλίες μέχρι καταπατημένους εθνικούς δρυμούς.

Όταν, επομένως, μιλούν για «λίγο» ή για «πολύ» κράτος, στην πραγματικότητα πρόκειται για το εκμεταλλευτικό κράτος. Ένα κράτος, που το «μεγαλώνουν» ή το «μικραίνουν» ανάλογα με το τι εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων.