ΚΑΛΕΣ ΙΔΕΕΣ, ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΣΩΣΤΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ !!!

Είναι κάποιοι άνθρωποι που τους εκτιμάς χωρίς να έχεις αλλάξει μαζί τους ούτε καλημέρα. Τους έχεις γνωρίσει μέσα από την δουλειά τους ως καλλιτέχνες, τους σέβεσαι και όταν μιλούν σπεύδεις να δεις τη έχουν να πουν.

Βλέπω κι εγώ συνέντευξη του αγαπημένου μου Νίκου Πορτοκάλογλου, πέφτω με τα μούτρα γεμάτος αγωνία να δω τι θα πει και στο τέλος τρίβω τα μάτια μου να δω αν διαβάζω σωστά. Αν και διαπιστώνει ότι ως κράτος «κρεμόμαστε ήδη στον γκρεμό», βλέπει στους νέους κυβερνώντες «όρεξη για δουλειά, φρέσκα και άφθαρτα πρόσωπα, καλές ιδέες, προς τις σωστές κατευθύνσεις»!!! Ποιες είναι οι σωστές κατευθύνσεις βρε Νίκο μου; Η μείωση των συντάξεων και η αύξηση των ορίων ηλικίας; Η παράταση του εργάσιμου βίου; Η μη εγγυημένη επαγγελματική αντί για την κοινωνική ασφάλιση; Η δραστικές περικοπές στις παροχές υγείας; Η περικοπές στις αναπηρικές συντάξεις;

Και πριν προλάβω να συνέλθω από την κεραμίδα Πορτοκάλογλου, να σου μπροστά μου η αξιοσέβαστη κυρία Τζένη Ρουσσέα, η οποία θυμήθηκε ξαφνικά τις δασικές πυρκαγιές μες στο χειμώνα και έβγαλε ωμή ξενοφοβία και ρατσισμό. Στο ερώτημα «ποιος βάζει τις φωτιές» απαντάει «Πάντως όχι Έλληνας, ψάξτε ξένους δάκτυλους!». Και συμπληρώνει μόνη της, χωρίς να ερωτηθεί: «οι μετανάστες να έρχονται στην Ελλάδα, αλλά όχι με τους σκοπούς που έρχονται!». Κυρία Τζένη μου με όλο το σεβασμό, αυτά καταλάβατε μετά από πενήντα χρόνια στο θέατρο;

Την «χαριστική βολή» μου την έδωσε η κυρία Άννα Παναγιωτοπούλου, η οποία μόλις ανακάλυψε την καθημερινή ζωή. Έμεινε για πρώτη φορά ενάμιση χρόνο στην Τήνο και εκεί κατάλαβε, λέει, τι σημαίνει «ζω εκτός θεάτρου». Τι σημαίνει; «Από το να στρώνω το πρωί το κρεβάτι μου και να κάνω το πρωινό μου και να τρώω, μέχρι να καθαρίζω το μπάνιο μου για να κάνω μπάνιο, να πηγαίνω να ψωνίζω και να μαγειρεύω για να φάω. Έμαθα τι σημαίνει πληρώνω λογαριασμούς, για να μη μου κόψουν το φως και το νερό». Καλά, από ποιες εμπειρίες αληθινής ζωής αντλούσε για να παίζει τόσα χρόνια; Από τα ραντεβού με το υπηρετικό προσωπικό;