ΤΑ ΨΩΜΙΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΑ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ

Ζούμε κατά την γνώμη μου την μεγαλύτερη αντεργατική επίθεση που έχουμε δεχτεί μέχρι σήμερα, από την μεταπολίτευση και μετά.

Οι αισθητήρες του συστήματος πιάνουν την αγανάκτηση που φουσκώνει. Πιάνουν το μήνυμα ότι λιγοστεύουν τα όρια αντοχής και ανοχής των εργαζομένων. Πιάνουν τις δυσκολίες που συναντά η χειραγώγηση, αλλά και οι ελιγμοί τους. Τα ψωμιά τους είναι λίγα και το ξέρουν.

Τα περιβόητα μέτρα που σχεδιάζουν είναι άδικα, γιατί είναι σε βάρος όλων αυτών που παράγουν τον πλούτο, και υπέρ όσων καρπώνονται παρασιτικά αυτόν τον πλούτο, γι' αυτό έχουν εξασφαλίσει και εξασφαλίζουν την υποστήριξη όλων των επιτελείων του συστήματος μέσα και έξω από την Ελλάδα.

Ο τεράστιος πλούτος που παράγουμε όλοι εμείς που καθημερινά μας «βγαίνει το λάδι» και που γίνεται κέρδος στα σεντούκια των καπιταλιστών αποδεικνύει ότι είναι υπερώριμοι οι αντικειμενικοί όροι, οι προϋποθέσεις για την πλέρια, την ολόπλευρη ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών που έχουμε εμείς και οι οικογένειες μας.

Προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν με αριθμούς: Ελλείμματα, άδεια ταμεία, βαριές τιμωρίες από τους κακούς ξένους. Έχουν αναγορεύσει σε επιστήμη το «διαίρει και βασίλευε» για να περάσουν τη γραμμή ότι φταίμε εμείς οι εργάτες που δεν αποφασίζουμε μεταξύ μας να ισοπεδωθούμε όλοι προς τα κάτω, κι από κοντά οι κολαούζοι της σοσιαλδημοκρατίας να παρέχουν άλλοθι στην κυβέρνηση της ΠΑΣΟΚάρας, που δε θέλει η κακομοίρα να είναι αντεργατική, αλλά τι να κάνει έτσι που την τραβάνε από το μανίκι οι ξένοι.

Ξέρετε τη τρέμουν; Τη συνείδηση. Τη συνείδηση ξορκίζουν. Τη συνείδηση που μπορείς να αποκτήσεις όταν βγαίνεις στο δρόμο και συναντάς τα ταξικά αδέρφια σου.

Και να σας πω κάτι αδέλφια μου εργάτες; Αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες είναι πόλεμος. Και στον πόλεμο δεν υπάρχουν ουδέτεροι. Δεν υπάρχουν ψηφοφόροι της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ. Υπάρχουν από δω εργάτες κι από κει αστοί. Παίρνουμε άπαντες θέση.

Αποφασίστε με ποιους θα πάτε και ποιους θα αφήσετε.