Η δύναμη της ωριμότητας

Τον κοιτάνε στα μάτια. Το γεγονός ότι μπορούν να τον δουν μόνο σε φωτογραφία δεν έχει καμία σημασία για αυτούς. Το βλέμμα τους κάνει μια εκδρομούλα πάνω στο φρεσκοκουρεμένο κεφάλι του και αναφωνούν σεμνά. Αγόρι μου είσαι Θεός. Τρέλανε μας εσύ και οι μέτοχοι που ματώνουν, καθώς είναι οι μοναδικοί παγκοσμίως που δεν προσδοκάνε στο κέρδος. Φέρε κι άλλους παιχταράδες, δεν έχει σημασία που τα χρήματα που τους δίνεις είναι τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ, εσύ τους φέρνεις. Μια, δυο, η συνεχής ακρόαση γίνεται πίστη, σχέση στοργής, μια συναλλαγή συναισθημάτων με απόρροια την καταξίωση στους μεγάλους δρόμους αυτής της μικρογραφίας της κοινωνίας μας, που λέγετε ΑΕΚ.

Αυτές τις μέρες θυμήθηκα μια «φιγούρα» από τα παιδικά μου χρόνια, εκεί στο γηπεδάκι τον ονείρων μου, ένα παλικαράκι που σε οποιαδήποτε αμφισβήτηση για αθλητικά πεπραγμένα του, με ύφος περήφανο και με τον αέρα που του έδινε η μητρική επιβεβαίωση, ομολογούσε, «μα τι λέτε, αφού η μαμά μου, μου είπε ότι είμαι ο πιο έξυπνος». Να που η δικαιολογημένη από την ηλικία φρασούλα του φίλου μου, με την τρυφεράδα και την αγνότητα του παιδιού, χρησιμοποιείται ως επιχείρημα και από «σοφούς» ενήλικες, για να ερμηνευθεί αυτό που η κοινή αίσθηση δεν αντιλαμβάνεται ως πραγματικό. «Μα τι λέτε, εκεί που 75 χρόνια ήταν το γήπεδο της ΑΕΚ, τώρα δεν μπορεί να είναι, το λένε ο Ντέμης, οι μέτοχοι, και οι χορηγοί του»

Τα λάθη και τα «λάθη» είναι το σήμα κατατεθέν της υπόθεσης «γήπεδο της ΑΕΚ». Αλλά το να τα εντοπίζουμε μόνο σε όποιους εμείς επιλέγουμε αποτελεί ένα είδος επιλογής που δεν συμβαδίζει με την ωριμότητα που απαιτείτε για την σωστή προσέγγιση του προβλήματος. Υπάρχει διάχυτη μια απαξίωση της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ, πόσοι Αεκτζήδες μπορούν να κατανοήσουν τη φράση απαξίωση σε όλες τις εκφάνσεις της, πόσοι Αεκτζήδες έχουν την δύναμη την ωριμότητα, η μάλλον την δύναμη της ωριμότητας να δουν την ΑΕΚ σαν ΕΝΑ πράγμα και αυτό αδιαίρετο. (όποιος δεν μπορεί να καταλάβει τη σημαίνει αυτό ας ρήξη μια ματιά στα Original News 02-06-07). Όταν στους καιρούς που η παρακμή θεριεύει και κατακυριεύει τους αθλητικούς (και όχι μόνο) θεσμούς, αυτή που πρέπει να μας ενδιαφέρει να μείνει όρθια είναι η Ερασιτεχνική ΑΕΚ ως εκφραστής της τελευταίας ελπίδας.

Να πω δυο λόγια για την απόκτηση του Ριβάλντο. Θα ξεφύγω λίγο από τα συνηθισμένα, άλλωστε οι απόψεις για την συγκεκριμένη μεταγραφή έχουν καταγραφή από πολλούς, τόσο οι θετικές όσο και οι αρνητικές τοποθετήσεις είναι απόλυτα σεβαστές εφόσον ο άνθρωπος που τις καταθέτει μπορεί να τις στηρίζει με επιχειρήματα και όχι με συνθήματα. Παίρνω πάσα από τον Σέρα Φερέρ και τη δήλωση του στην εφημερίδα «Diario de Magiorca». «Μου αρέσει το γεγονός ότι είμαι υπεύθυνος ενός συλλόγου που αναπτύσσεται τόσο σε κοινωνική βάση όσο και στην οργάνωση». Κρατάω την «κοινωνική βάση» και μελετώ το «Βασιλικό συμβόλαιο του Ριβάλντο» (εφημερίδα «ΕΝΩΣΗ» Σάββατο 2 Ιουνίου 2007 σελ. 3) Ο Ρίμπο έχει το δικαίωμα να κάνει χρήση οικίας, με κόστος ενοικίου 2.000 ευρώ μηνιαίως, αλλά και πολυτελές αυτοκινήτου. Δικαιούται και 12 εισιτήρια business class, κατά έτος. Η ΠΑΕ ΑΕΚ του πληρώνει τα δίδακτρα ιδιωτικού σχολείου τριών παιδιών κατά έτος. Καλύπτει επίσης τα δίδακτρα επιπλέον τριών παιδιών, αν φοιτήσουν κι αυτά στο ίδιο σχολείο.

Στην χώρα που ο Ριβάλντο θα απολαμβάνει το βασιλικό του συμβόλαιο, τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ που είναι απαραίτητα για τη σωτηρία της ζωής των νεογνών δεν ξεπερνούν τα δυο (αριθμός 2) κι από αυτά το ένα χαλασμένο! Στη χώρα που μια ΠΑΕ εξασφαλίζει 2.000 ευρώ το μήνα για ενοίκιο κατοικίας ενός ποδοσφαιριστή (!), το ΕΚΑΒ δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις κλήσεις για τη σωτηρία ενός μωρού, γιατί δε διαθέτει ένα παραπάνω όχημα! Στην πρωτεύουσα (μπορεί κανείς να αντιληφθεί τι συμβαίνει στην επαρχία, στη μεθόριο, στα νησιά) της χώρας που μια ΠΑΕ εξασφαλίζει λιμουζίνες για έναν ποδοσφαιρικό αστέρα, τα μέσα που διαθέτουν οι υπηρεσίες οι επιφορτισμένες με την προστασία του ύψιστου αγαθού, του αγαθού της ζωής, είναι σε κατάσταση τριτοκοσμική, με συνέπεια να χρειάζονται τρεις ώρες, για να ανταποκριθεί το ΕΚΑΒ σε ένα επείγον κάλεσμα για τη σωτηρία ενός νεογέννητου!

Όλα αυτά τα λέω γιατί την ίδια μέρα που είδε το φως της δημοσιότητας το συμβόλαιο του Ριβάλντο με την ΠΑΕ ΑΕΚ, έγινε γνωστό το τέλος μιας ζωής που δεν πρόλαβε να ζήσει, επειδή ακριβώς «έτυχε» να γευτεί το «γάλα» της κοινωνίας που έχουν φτιάξει τα παχιά πορτοφόλια που γεμίζουν πουλώντας (μεταξύ άλλων) ποδοσφαιρικές φανέλες.

Επειδή την συνομοταξία των εξυπνάκηδων την έχω σπουδάσει, ευτυχώς τώρα πια μπορώ να ξέρω τη θα πουν πριν το πουν, εξηγούμε. ΔΕΝ ΛΕΩ ότι αν η ΑΕΚ δεν έπαιρνε τον Ριβάλντο το παιδάκι που έφυγε για πάντα θα είχε διαφορετική τύχη. ΔΕΝ ΛΕΩ ότι η ΠΑΕ ΑΕΚ πρέπει να αγοράσει ασθενοφόρα στο ΕΚΑΒ. ΔΕΝ ΛΕΩ ότι δεν έπρεπε να πάρει η ΑΕΚ τον Ριβάλντο για να σωθεί η ανθρωπότητα. Απλά καταθέτω έναν προβληματισμό σχετικά με τις προτεραιότητες της κοινωνίας μας και τον μοιράζομαι μαζί σας.

«Το της φύσεως δίκαιόν εστι σύμβολον του συμφέροντος εις το μη βλάπτειν αλλήλους μηδέ βλάπτεσθαι». Επικουρος.