Αλίμονο σε αυτούς που προσαρμόζονται στα «σημεία των καιρών».

Μια Κόρη ήρθε χτες στην περιοχή των ονείρων μου. Όμορφη όπως πάντα, τρομοκρατημένη όπως πάντα. Οι μετοχές την άγγιζαν πάντα εδώ και χρόνια και ήταν πάντα στα ύψη. Η Κόρη ήταν πάντα μια διαχρονική αξία στο «αθλητικό» χρηματιστήριο του τρόμου.

Το υγρό κόκκινο είχε δώσει μιαν ανοιξιά στα κατάξανθα μαλλιά της. Το δέρμα της σκούρο, μελαψό θα την αποκαλούσες… κιτρινόμαυρη. Τα μάτια της είχαν κάτι απ’ το καφέ που βγάζει καμιά φορά το δειλινό στην Πόλη.

Τα δέντρα άφηναν τη διαδρομή να τα κυνηγούν. Ο ήλιος είχε κρυφτεί. Σταγόνες βροχής διαπερνούσαν την ομίχλη και στράγγιζαν στις άκρες των γραμμών. Ο θόρυβος της μηχανής μονότονος, ίδιος κι απαράλλαχτος μ’ αυτόν της φωνής του κούκου. Το βαγόνι άδειο, η λερωμένη ταπετσαρία των καθισμάτων μαρτυρούσε το παρελθόν και φανέρωνε το δυσοίωνο μέλλον. Η Κόρη φορούσε ένα κατακίτρινο φόρεμα που διέγραφε τις καμπύλες της. Είχε τη νωχελικότητα των θαλασσινών ανθρώπων που μεγάλωσαν στα «ευλογημένα» παράλια. Αφημένη πάντα στα χάδια του υγρού στοιχείου. Ο καλοντυμένος μεγαλομέτοχος απέναντι παρατηρούσε. Του το είχε μάθει από τότε που ήταν μικρός ο θειος του. «Να’ χεις τα μάτια σου ανοιχτά και να περιμένεις». Δεν το είχε ξεχάσει ποτέ. Η φράση είχε καρφωθεί στο μυαλό του. Η Κόρη δεν είχε πάρει χαμπάρι, έπαιζε το βλέμμα της με τις δεντροστοιχίες. Πόσο μελαγχολική αλήθεια είναι μια διαδρομή με τρένο, ιδίως όταν ταξιδεύεις με κάρβουνο. Ο μεγαλομέτοχος άφησε το βλέμμα του να τρέξει στο πρόσωπο της, κατέβηκε στο στήθος της, στη μέση της, έριξε μια φευγαλέα ματιά στους γλουτούς της και μετά απροκάλυπτα κάρφωσε τα μάτια του στα μισάνοιχτα πόδια της! «τι θέλετε να κάνω» ψιθύρισε η Κόρη. Ο μεγαλομέτοχος έδειξε τέσσερα δάχτυλα.

Το άλικο που βγάζει καμιά φορά το δειλινό είναι ποτισμένο από βογκητά ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο βότσαλο του Αιγαίου.

Στα τέσσερα, Κόρη.

Το μόνο που σου απέμεινε.

Στα τέσσερα… και βόγκα όσο έχεις φωνή.

Όσοι παρακολουθούν συστηματικά τα γραπτά του Κώστα Κετσετζόγλου, διευθυντή της εφημερίδας «ΕΝΩΣΗ» , θα θυμούνται ένα από τα πολύ καλά που έχει πει. «Η ΑΕΚ είναι εταιρεία, μόνο επειδή της το επιβάλει ο νόμος». Εγώ για να το κάνω λίγο πιο εξειδικευμένο θα πω ότι η ΑΕΚ έχει ιδιοκτήτη γιατί έτσι αποφασίσανε μια νύχτα, οι πολιτικοί εκπρόσωποι των φουσκωμένων πορτοφολιών.

Ε, λοιπόν όχι, η ΑΕΚ δεν χρειάζεται ιδιοκτήτη-ιδιοκτήτες κατόχους μετοχών. Εδώ θα ήθελα λίγο την προσοχή σας, γιατί πολλοί είναι αυτοί που μπερδεύονται. Εγώ λέω ότι η ΑΕΚ δεν χρειάζεται ιδιοκτήτη, ΟΧΙ ότι δεν χρειάζεται διοίκηση. Η διοίκηση παίζει μεγάλο ρόλο σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, είναι αυτή που παίρνει τις αποφάσεις, έχει τον πολύ σοβαρό ρόλο της διαχείρισης τον οικονομικών αλλά και του μεταγραφικού σχεδιασμού, σε συνεργασία με τον προπονητή. Επικεφαλής της διοίκησης και άμεσος υπεύθυνος για της αποφάσεις της είναι ο πρόεδρος. Η θέση που κατέχει στην ομάδα μας ο Ντέμης. Όμως αυτός ο πρόεδρος πρέπει να είναι ο εκλεκτός του λαού της ΑΕΚ και όχι ο εκλεκτός των μεγαλομετόχων. Πρέπει αν πάσα στιγμή να είναι στη «διάθεση» των οπαδών της ΑΕΚ, να είναι εκλεγμένος από αυτούς και να ελέγχετε για το έργο του από αυτούς. Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι στην αρχή της «εποχής Ντέμη» στην ΑΕΚ ο ίδιος είχε πει ότι έχει σαν στόχο την λαϊκή βάση, για να μην έχει ανάγκη η ομάδα μας από κανέναν μεγιστάνα σωτήρα, βέβαια τότε που τα έλεγε αυτά, έλεγε και για το γήπεδο της ΑΕΚ που θα γινότανε όπου ήθελε ο κόσμος, τώρα λέει άλλα, τώρα η λαϊκή βάση αργή ακόμα και ανακοινώνουμε καινούργιους μετόχους-σωτήρες.

Την απάντηση «αυτόματο πιλότο» την ξέρω καλά. «Παντού έτσι είναι» «όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες έχουν μεγαλομετόχους ιδιοκτήτες» κτλ. Το γνωρίζω άριστα ότι ο κάποιοι έχουν συμφέρον να είναι ο αθλητισμός εμπόρευμα, είναι ένα από τα «σημεία των καιρών», «έτσι είναι» πρέπει όμως να είναι έτσι; Στις ίδιες χώρες (για παράδειγμα) που ο αθλητισμός είναι εμπόρευμα το ίδιο ισχύει και για την υγειά, όσο πιο πολλά χρήματα διαθέτεις τόσο πιο καλές υπηρεσίες υγείας εξασφαλίζεις, αν δεν διαθέτεις χρήματα θα βρουν το πτώμα σου το επόμενο πρωί σε κανένα χαρτόκουτο, «έτσι είναι» πρέπει όμως να είναι έτσι;

Αλίμονο σε αυτούς που προσαρμόζονται στα «σημεία των καιρών». Αν οι άνθρωποι λειτουργούσαν με αυτήν την «λογική» θα ζούσαμε ακόμα στην εποχή της δουλοκτησίας, εμείς θα λέγαμε γιατί να’μαστε δούλοι και κάποιοι θα απαντούσανε «παντού έτσι είναι».

Σκεφτείτε ο Κολοκοτρώνης και η παρέα του να λέγανε «έλα μωρέ 400 χρόνια τώρα «έτσι είναι» εμείς θα το αλλάξουμε». Θα’μασταν τώρα μια θαυμάσια οθωμανική επαρχία.